Καλοκαιρινές Διακόπες, το 1

16/08

Βρέχει. Από χτες το βράδυ. Κοιτάω το ρολόι μου. Και ιδρώνω. Υπόσχομαι στον ταξιτζή μερικές χιλιάδες πέσος παράπάνω αν τo γκαζώσει. Αυτός σαν ν άκουσε αυτό που ήθελε, σκύβει μπροστά για βλέπει καλύτερα ανάμεσα από το θαμπό και υγρό παρμπρίζ, κολλάει το πόδι του στο γκάζι και κάνει ότι μπορεί για να αποδείξει ότι αξίζει το έπαθλο. Προσπερνά ότι βρεθεί μπροστά του, παραβιάζει stop και φανάρια, κορνάρει και κορνάρεται αλόγιστα και αγόγγυστα. Αρχίζω να αναρωτιέμαι αν υπάρχει πιθανότητα να φτασω ζωντανός στο αεροδρόμιο- γιατί στην ώρα μου πλέον είμαι σίγουρος - δεν παίζει να φτάσω. Εννοείται ότι στο μεταξύ τον ρωτάω κάθε λίγο- όπως τα στρουμφάκια: Φτάνουμε Μπαρμπα- Στρουμφ; - και μου απαντά κάθε φορά: Σε λίγα λεπτά.

Εντάξει, αντικειμενικά να το δεις, τέτοιες ώρες η άριστη αίσθηση του χρόνου που συνήθως διαθέτω, με έχει εγκαταλείψει ώστε τα δευτερόλεπτα να μου φαίνονται ώρες αλλά σας διαβεβαιώ ότι ρώτησα πάνω απο 5 φορές και ισάριθμες φορές μου απάντησε το ίδιο. Και όσο να πεις μετά την 5η φορά, η ολύμπια ψυχραιμία που με διακρίνει καθημερινά 10 με 1, είχε διαταραχθεί, μάλλον ανεπανόρθωτα. Όλη η μιζέρια και η απαισιοδοξία έχει πλημμυρίσει το κεφάλι μου και στάζει μάλλον κι απ τα αυτιά - για να δω- όχι, τελικά ιδρώτας είναι.

Έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι θα ξεμείνω σε τούτη τη μακρινή χώρα, οι γονείς μου δε θα μάθουν ποτέ τι μου συνέβη, η δόλια μάνα μου θα κλαίει γοερά τα βράδια μετά φαγητό - θυμάμαι τις βασικές σκηνές απ το εξπρες του μεσονυχτίου, το φέρνω στα μέτρα μου, με φαντάζομαι σκλάβο στα ορυχεία χαλκου ολημερίς και οληνυχτίς για ένα κομμάτι ψωμί και δυον ολιές, ενώ τα βράδια θα με βιάζουν οι εργοδότες μου. Διότι το θολομένο μου μυαλό που να σκεφτεί εκείνη την ώρα ότι αν είναι να βιάζουν κάποιον οι Ντε Λα Βέγκα (πάντα έτσι λένε τους πλόύσιους τσιφλικομπέηδες στις λατινοαμερικάνικες σαπουνόπερες) θα βιάσουν το θηλυπρεπέπεστατο παιδαρέλι που πρόσφατα πήραν στη δούλεψή τους, τον Πέπε- 17 χρονο αμούστακο αγόρι - και όχι εμένα τον τριχωτό και αξύριστο (σχεδόν βαρυποινίτη λέμε) που βρωμάω κιόλας άμα ιδρώσω (και είναι γνωστό ότι ιδρώνω εύκολα -το λέει και στις οδηγίες χρήσης μου). Όλο αυτό το ξανθοπουλικό παραλήρημα διακόπτει η τραχειά φωνή του ταξιτζή: Σενιόρ! Τον κοιτάω και μου δείχνει την είσοδο του αεροδρομίου. Φτάσαμε συμπληρώνει.. Και τι καθόμαστε? Πετάγομαι από το ταξί, βάζω το ιδρωμένο χέρι μου στην τσέπη και βγάζω μια φούχτα υγρά και τσαλακωμένα χαρτονομίσματα, δεν τα μετράω καν - του τα δίνω όλα - έτσι κι αλλιώς εγώ δεν τα τα χρειαστώ σκέφτομαι κι αυτός μου σκάει ένα γεμάτο ικανοποίηση, λειψό χαμόγελο -λείπουν σίγουρα δυο δόντια πάνω, ίσως και παραπάνω.

Αρχίζω να τρέχω ωσαν τον Βρους Γουίλις στο "Του χαρντ του νται" το δυο, αλλά στο λιγότερο μάτσο του γιατί κουβαλάω και 2 βαλίτσες -τι βαλίτσες δηλαδή δυο μπόγους πες καλύτερα και είμαι να γίνω χίλια κομμάτια. Το καλό είναι ότι με άφησε στας αναχωρήσεις ο καλός μου οπότε πρέπει να μαι κοντά. Πράγματι το γκισέ της Ιμπέρια δεν βρίσκεται παρά απέναντι. Και είναι άδειο. Κακό σημάδι αυτό σκέφτομαι - διότι συνήθως είναι φίσκα - κοιτάω το ρολόι μου - λες να έφυγαν? Φτάνω λαχανιασμένος στο γκισέ και μπαίνω κατευθείαν στο ψητό :

Τι κάνεις το βράδυ κούκλα? Εέεε - η πτήση για μαδρίτη? εννοώ-

Αυτή κοιτάζει το ρολόι της - αχ αγάπη μου, μου το παίζεις δύσκολη σκέφτομαι - με κοιτάει και με αυταρχικότητα χιλιών σατραπών μου λέει:

Κύριε η επιβίβαση έχει αρχίσει. Αργήσατε.

Ναι βρε καλό μου -λέω- κι εσύ τα δίκια σου έχεις, αλλά μιας και ήρθα που ήρθα μέχρι εδώ δεν κάνεις ενα καλό - που να ξανάρχομαι τώρα. Άντε και στο δρόμο σου θα τό βρεις.

Τέλος πάντων, θα πρέπει να βιαστείτε, η επιβίβαση θα διαρκέσει για 15 ακόμα λεπτά. Και μου δίνει το εισιτήριο μου. Καινούργια πιλάλα. Το καλό ειναι ότι τουλάχιστον τώρα δεν κουβαλάω την προίκα μου. Ποιος να με είδε εκείνη την ώρα την δύσκολη και να μη με λυπήθηκε.. Που είσαι μάνα να με δεις.. Περνάω από τα Ντιούτι Φρι ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΩ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΤΟΜΠΛΕΡΟΝ (ω ναι), φτάνω στον έλεγχο - ευτυχώς δεν εντοπίζουν τα υπερσύσχρονα μπιστόλια που κουβαλάω σε ειδική θήκη περασμένη στο στέρνο μου, μήτε τα σχέδια για το νέο βιονικό υπερόπλο των ρώσων που είναι αποθηκευμένα σε ειδική κάψουλα τοποθετημένη σε κούφάλα του φρονιμίτη μου και για να μη τα πολυλογώ φτάνω εντός ολίγου στο σαλόνι αναχώρησης. Που είναι μπίμπα. Κόσμος και κοσμάκης. Βαβέλ. Τσάμπα με άγχωσαν- σκέφτομαι- Ε, τους πούστηδες. Μου το παίζουν και συνεπείς. Χαλαρώνω.. Ήδη ακούω και τα πρώτα ελληνικά γύρω μου- εντοπίζω μια παρέα λίγο πιο δίπλα. Πάω και τους μιλάω. Αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Τελικά, η γλώσσα εμπεριέχει μια περίεργη αλληλεγγύη. Μια ασυναίσθητη αλλά βαθιά αλληληεγγύη. Γιατί για παράδειγμα, τον πόνο σου μόνο στη γλώσσα σου μπορείς να τον πεις, να τον εκφράσεις όπως τον νιώθεις. Αλλιώς, χάνεσαι στη μετάφραση. Που έχει γίνει και ταινία.

Άντε την είπα πάλι την πίπα μου