Αραιά & Που

Όταν έχεις τόσο καιρό να δώσεις σημεία ζωής, πρέπει στην επανεμφάνισή σου να συνταράξεις τα καθέκαστα, να τρίξουν πατώματα, να κλαιν μανάδες ε και τέλος πάντων να παραμιλήσει ο κοσμάκης. Ή τουλάχιστον αυτό επιβάλλει το Savouir Blog. Σκέφτηκα λοιπόν να ξεκινήσω τούτο το ποστ που επαγγέλεται την αλλαγη (kati san ton Obama ena prama) με μια παπακαλιατική σκήνη του τύπου:
είμαι μόνος σπίτι, εγκλωβισμένος σε αξεπέραστα προσωπικά διλήμματα, καθηλωμένος στην κουνιστή πολυθρόνα (αυτήν απ τα ΙΚΕΑ που έχετε αγοράσει όλοι σας - μη με κοιτάτε σα χαζοί), πίνω λίγο πέρδικα ον δε ροκς (εμπορική ονομασία: φαμους γκράους), καπνίζω σέρτικα, υπό τα τριξίματα κρουστών νταρκ τζαζζ συγκροτήματος και ενώ το βλέμμα μου πλανιέται αποχαυνωμένο στο κενό. Μέσα μου υπάρχει αυτός ο ανελέητος διχασμός (βλέπε- ποια να διαλέξω τη μάνα ή την κόρη) που δε με αφήνει να σταυρώσω κουβέντα, με έχει απομονώσει - είναι χαρακτηριστικό ότι έχω βάλει στο αθόρυβο το κινητο, ενώ το σταθερό χτυπά άδικα.
Αλλά είπα μέσα μου, Όχι Γιώργο..εε.. Μίμη (σόρι, είναι που έχω καιρό να ασχοληθώ με το μπλογκ)- όχι Μίμη λέω, αυτοί που σε διαβάζουν είναι άνθρωποι επιπέδου και δεν ψαρώνουν - (βέβαια ακόμα παραμένει το ερώτημα αφού όλοι είμαστε επιπέδου, ποιοι βλέπουν το X Factor- γιατι κάποιοι το βλέπουν, δεν μπορεί..)
Ε, τότε σκέφτηκα να το ρίξω στη μιζέρια.. Παλιό δοκιμασμένο κόλπο.... Έχομε και λέμε:

σκατά η οικονομία, θερίζει η ακρίβεια, καλπάζει η ανεργία, χάλια οι πολιτικοί, χάλια και οι παπάδες, χάλια όλοι, σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας ντε?( εδώ ακολουθεί θρηνητικό αααααχ με συνοδευτικό χτύπημα στο στέρνο αλά μοιρολογίστρα). Αλλά και πάλι είπα παράεγινε κι αυτό. Όλοι μας κουραστήκαμε μ αυτούς που κουραστηκαν και βαρεθήκαμε αυτούς που βαρέθηκαν..
Όποτε είπα να κάνω κάτι που απέφευγα συστηματικά. Να μιλήσω για μένα. Αλήθεια όμως -όχι αυτά τα πραχτόρικα που λέγαμε σε προηγούμενα ποστς.. Απομακρύντε λοιπόν τα μικρά παιδιά και στήστε αυτί.
Τις τελευταίες 3 βδομάδες, πήγαινα σχεδόν καθημερινά στο ψυχιατρείο για μαθήματα. Νομίζω ότι μου άρεσε. Είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία έτσι κι αλλιώς.. Ο κόσμος εκεί είναι διαφορετικός. Για παράδειγμα, ο χρόνος όπως τον βιώνουμε εμείς που είμαστε έξω απο τον εν λόγω χώρο, εκεί είναι ανύπαρκτος. Υπάρχει η αίσθηση μιας μόνιμης ασάφειας και οι πιο πολλοί από τους τρόφιμους δεν μοιάζουν να τον αντιλαμβάνονται- να καταλαβαίνουν τη ροή του. Ή τουλάχιστον μέχρι να νιώσουν λιγότερο ευάλωτοι όποτε και θα απαιτήσουν να φύγουν- να βγουν από το νοσοκομείο. Να φύγουν μέχρι να ξαναγυρίσουν. Γιατί τα ψυχιατρικά νοσήματα αποτελούν χρόνιες καταστάσεις με συνεχείς υποτροπές. Αλλά ακόμα κι αν φύγουν, στα αλήθεια οι πιο πολλοί απ αυτούς που θα πάνε; Για ελάχιστους υπάρχει έξω μια οικόγενεια πρόθυμη να προσφέρει, να στηρίξει. Κανείς δεν βρέθηκε τυχαία στο ψυχιατρείο. Για κάθε τρόφιμο υπάρχει μια οικογένεια που ηρέμησε, που απαλλάχτηκε τόσο από τη ρετσινιά όσο και από τις επίπονες φροντίδες που απαιτούνται μετά τον εγκλεισμού του ασθενούς στο ψυχιατρείο.
Τουλάχιστον εδώ δεν ενοχλούν. Δεν ενοχλούν κανένα με την παράλογη λογική τους- ότι κι αν είναι: σχιζοφρενείς- μανιακοί - καταθλιπτικοί - διαχασμένοι - παρανοικοί ή ανοικοί.. Μόνο κουβέντα θέλουν καμιά φορά... ή ένα τσιγάρο..Αλλα στα αλήθεια δεν ζητάνε πολλά..

Τέλος πάντων. Πριν κλείσω το ποστ θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς που επιμένουν να μπαίνουν στο blog μου, αν και βλέπουν ότι το χω ψιλοπαρατήσει το σπορ.. Α, την άλλη βδομάδα, μπαίνω τελικά για να βγάλω τα τέρατα που κρύβω στο λαιμό μου (τις αμυγδαλές μου)..
Αυτό δεν έιναι δικαιολογία για την απουσία μου απο τη μπλογκοχώρα.. Μόλις ανανεωθώ, θα ξαναρχίσω να μπλογκάρω..

Μικραί Αγγελίαι

Η παρούσα λίμνη (Βιστωνίδα), 44.000 στρέμματα. Περιλαμβάνεται και εκκλησία του Αγίου Νικολάου και πλούσια ιχθυοπανίδα. Κατάλληλη για ανταλλαγή με το δημόσιο. Πληροφορίες π. Ευφραίμ 2377066666 (όχι ώρες Θείας λειτουργίας)

Βοήθεια μας

Ταξίμι

Το κείμενο που ακολουθεί ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα και οποιαδήποτε σχέση με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική (να δεις σε ποια σειρά το βάζανε αυτό, μμμμ). Είναι μια έμπνευση (ο Θεός να την κάνει) κατόπιν συστηματικής ακρόασης του μεγάλου, μέγιστου Μάρκου Βαμβακάρη.

Σφουγγάρα

Το '57 ήταν νομίζω. Ή το '58. Πάντως ήταν τη χρονιά που είχανε βγάλει στο Κερατσίνι δήμαρχο, έναν κομμουνιστή- είχε λυσσάξει ο θιός μου, δεξιός μέχρι τα μπούνια. Το θυμάμαι καλά εκείνο το χρόνο. Εγώ είχα- δεν είχα κλείσει μήνα στην Αθήνα. Δούλευα στο ταβερνάκι του θείου μου γκαρσόνι- σερβιτόρος - τα χε μιλήσει ο πατέρας μου από πριν. Βέβαια δε μου δινε και πολλά αλλά με ταίζανε κιόλας κι έτσι μου ρχότανε καλύτερα. "Σμύρνη" το λέγανε το κατάστημα - το χε κερδίσει ο θιός μου από ενα πρόσφυγα στα ζάρια, δεν κατάφερε να το ξεφορτωθεί κι όταν τον κυκλώσαν οι αφραγκίες, αναγκάστηκε να το δουλέψει. Μου τα λεγε καμιά φορά, άμα είχαμε κεσάτια. Άπλωνε την αρίδα του σε μια ψάθινη καρέκλα που είχε στην κουζίνα, άναβε τσιγάρο και θυμόταν ιστορίες. Προπολεμικές. Έτσι τις έλεγε.

Στη "Σμύρνη" πρωτοείδα το Μάρκο. Είχα ακούσει βέβαια να λένε για αυτόν και πιο πολύ τον ήξερα απ τα τραγούδια που παίζανε στα ράδια και στα τζουκ-μποξ. Κανα δυο τραγούδια του είχε και στο τζουκ-μποξ που είχε στο μαγαζί- ένα φαρδύ πράμα, σα ντουλάπα ήτανε αλλά πιο κοντό και είχε πάνω του ένα γραμμόφωνο αλλά αυτόματο και χωρίς χωνί. Μ αυτό κάνανε κέφι τότες οι μάγκες που βάζανε και τραγούδια του Μάρκου καμιά φορά. Εμένα μου άρεζε εκείνο το σέρτικο το Καφτονε Σταύρο και πολυ γουστάριζα άμα το βαζανε οι σεβνταλήδες.

Ο Μάρκος πέρναγε με το μπουζούκι στον ώμο του και έπαιζε - συνήθως Παρασκευές και Σάββατα, δηλαδή τις μέρες που μαζευότανε πιο πολύς κόσμος στο μαγαζί. Καμιά φορά είχε και το γιό του μαζί, το Στελάκη, ένα σκολιαρόπαιδο που δεν ξεκόλλαγε από πάνω του. Ο θιός μου, άμαν τον έβλεπε, σταμάταγε το τζουκ μποξ για να παίξει ο Μάρκος- άμα βέβαια δεν φέρνανε αντίρρηση και οι πελάτες. Ήτανε άνθρωπος που σου βγαζε φόβο, όχι όχι, μάλλον σέβας ή κάτι ανάμικτο. Με εκείνα τα μάτια που αστράφτανε κάτω από τα αετίσια φρύδια του, ειδικά άμα τα έσμιγε. Πάντα αμίλητος και σκυφτός, χωρίς όρεξη για λακιρντί καθότανε βαρύς βαρύς και έφερνε το μπουζούκι στην αγκαλιά του. Κατέβαζε δυο γουλιές απ το ποτηράκι με τη ρετσίνα που του πήγαινα όπως με διάταζε ο θιός μου και μετά ξεκινούσε να παίζει. Καμιά φορά άμα ήταν πιο κεφάτος το κούρδιζε πρώτα το όργανο και παιζε κάτι ήχους, κάτι τραγούδια αλλιώτικα που συνήθως δεν είχανε καθόλου λόγια. Και χάζευαν οι πελάτες απ τη γλύκα και απ το στεναγμό που έβγαζε το μπουζούκι. Αυτά τα λέγανε ντουζένια- μου το χε πει μια φορά ένας μάγκας από μια παρέα που έρχονταν συχνά στο ταβερνάκι και μένα με είχαν συμπαθήσει γιατί τους ξηγιόμουνα κι εγώ καλά.

Έτσι κεφάτος φαινόταν κι εκείνη την βραδιά ο Μάρκος, την τελευταία φορά που τον είδα. Του πήγα τη ρετσίνα του και νομίζω, με χαιρέτησε κιόλας παρότι τις περισσότερες φορές δεν μίλαγε καθόλου. Ήπιε δυο γουλιές και άρχισε να γυρνάει τις κάνουλες που χε το μπουζούκι στην άκρη. Το κουρντίζει - σκέφτηκα- και πολύ χάρηκα γιατί κατάλαβα ότι θα παιζε πάλι αυτά τα τραγούδια, τα αμίλητα, τα ντουζένια. Είχα μείνει και τον χάζευα. Σα ζαλισμένος. Έμοιαζε άνθρωπος αγέρωχος, βαρύς, κουρασμένος από τη ζωή, ταλαιπωρημένος. Με αργές και σταθερές κινήσεις κουμάνταρε το όργανο. Τα χέρια και τα δάχτυλα του χοντροκαμωμένα - πιο πολύ δάχτυλα μακελλάρη παρά οργανοπαίχτη. Πως το φερνε βόλτα με τέτοια χέρια το όργανο, ένας Θεός ξέρει - αναρωτιόμουν και γύρισα γρήγορα να παω να σερβίρω κανέναν πελάτη μη με τσακώσει το μάτι του θείου μου να τεμπελιάζω και με αρχίσει στις μάπες. Ξαφνικά, ακούστηκε ένα ντιιν που δε θύμιζε πενιά, εγώ δεν έδωσα σημασία αλλά κάτι μάγκες παραδίπλα αρχίσαν τους ψιθύρους. Γύρισα να δω το Μάρκο, που δεν έλεγε να αρχισει να παίζει παρά κοιτούσε το μπουζούκι. Εγω- πάλι δεν κατάλαβα τι είχε γίνει, γι αυτό ρώτησα ένα μόρτη που εκείνη την ώρα τον σερβίριζα: Γιατί δεν παίζει ο Μάρκος; - Δε βλέπεις μικρέ- έσπασε η μπουργάνα; - Τι έσπασε; ξαναρώτησα εγώ. Η χορδή ντε, η πάνω πάνω. Πριν προλάβω καν να γυρίσω για να δω, ο Μάρκος είχε πάρει το μπουζούκι και το Στελάκη- σφουγγάρι πάνω του και βάδιζε με το ίδιο αργό και σταθερό βήμα προς την πόρτα. Στο μαγαζί άχνα. Σα να είχε πέσει σύρμα. Μόλις βγήκε ο Μάρκος, ακούστηκαν οι πρώτες κουβέντες. Λίγο μετά, ήταν σα να μη συνέβη τίποτες, ενώ το τζουκ - μποξ έπαιζε το Αντιλαλούνε οι φυλακές.

Μάρκος Βαμβακάρης (1905-1972)

Καλοκαιρινές διακοπές, το 2

Που είχα μείνει;
Α, ναι -στην αίθουσα αναμονής- Έλεγα λοιπόν πως ήδη πλέον ο χρόνος κυλάει αλλιώς, αισθάνομαι μια ασφάλεια, ταξίδι είναι,θα περάσει, άντε να πάω κι εγώ στη δουλειά μου - που με περιμένουν. Ε, μέσα σ όλα αυτα, ούτε κατάλαβα για πότε βρέθηκα μέσα στο αερόπλανο.
Δίπλα μου κάθεται μια γριούλα, ισπανόφωνη. Απ αυτές τις γιαγιάδες του παλιού καιρού με τα μαλλιά κοντοκουρεμένα, τα γυαλιά μυωπίας - πρεσβυωπίας (2 σε 1) και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά. Δεν πιάνω γρι από οσα λέει στην αρχή - μόνο της γνέφω σα σπαστικός χαμογελώντας συνάμα - αλλά σιγά σιγά συνηθίζω. Θες είναι φλύαρη από ανασφάλεια- πρώτη φορά πετάει, μου εκμυστηρεύεται- θες από χούι, πάντως γλώσσα μέσα, δεν βάζει η ευλογημένη.

Μόνο κατά την απογείωση γαντζώνεται στην θέση της έντρομη, αρχίζει τα πατερημά της, ψιθυριστά όμως, οπότε ηρεμώ κι εγώ λίγο απολαμβάνοντας το εξαίσιο τουμπεκί που ψιλοκόβει. Από το παράθυρο φαίνονται μόνο σύννεφα. Κλείνω για λίγο τα ματάκια μου και κάνω να ξεκλέψω λίγον ύπνο έτσι για τη γλύκα. Όχι για πολύ βέβαια γιατί η συμπαθέστατη κατά τα άλλα, κυριούλα με σκουντάει ευθύς μόλις ξεπερνάει τον αρχικό της φόβο και με βομβαρδίζει με ερωτήσεις: από που είμαι, ποιος είμαι, που πηγαίνω, γιατί ήρθα σ αυτόν τον κόσμο κι άλλα τέτοια υπαρξιακά που πιστέψτε με ποτέ δε βρήκα την αυτογνωσία να απαντήσω. Εγώ μετά την αρχική έκπληξη και μάλλον φοβούμενος ότι κάτι ξέρει για την διπλή μου ταυτότητα ως υπερκατασκόπου των 2 ηπείρων και των 5 θαλασσών δέχομαι να παίξω το δόλιο παιχνίδι της..

Χααα, αν νομίζεις ότι θα ψαρώσω έτσι εύκολα, είσαι γελασμένη -σκέφτομαι- και της απαντάω προσποιούμενος ότι είμαι κάποιος απλός ταξιδιώτης και όλα τελος πάντων αυτά που μου χουν πει να δηλώνω σε περίπτωση που κινήσω υποψίες.. Και σύντομαι περνάω και στην αντεπίθεση- της αντιτείνω τις ίδιες ερωτήσεις με ύφος σαφώς υπαινικτικό.. Δύστυχη θείτσα, ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΕΜΠΛΕΞΕΣ...

Εντάξει. Δε μου 'κοψε, δε το σκέφτηκα -τι να πω.. Που να φανταστώ τι θα ακολουθούσε τις ερωτήσεις μου.. Και δεν εννοώ φυσικά ότι έβγαλε όπλο, αλλά η λογοδιάρροια που ακολούθησε ήταν - ωι μάνα μου- εξαντλητική.. Βέβαια. όσο να πεις όλο αυτό είναι και λίγο πρόκληση - εννοώ το να καταλάβεις απο τα συφραζόμενα- τι θέλει να πει ο ποιητής, διότι είπαμε τα ισπανικά μου καλά, χρυσά αλλά για να επιβιώσω- όχι να μάθω το βίο και την πολιτεία της συνεπιβάτιδος μου. Κάποια στιγμή, εντελώς απροειδοποίητα σταματά το δραματικό (για μένα) μονόλογο, ρουφά μέσα την κοιλιά της και με το ένα χέρι της τραβά προς τα έξω τη φούστα της- αντίστοιχα στη μέση της - κάνοντας χώρο για το άλλο χέρι, το οποίο το περνά κάτω από τη ζώνη της αρχικά και εν συνεχεία κάτω από τη φούστα της και όλο και χαμηλώνει. Ε ρε γλέντια. Πως τις ανάβω έτσι ο άντρας - ο σωστός, ο πρόστυχος, σκέφτομαι.. Τη διακόπτω.. "Μοναδική μου αγάπη -της λέω -μήπως προχωράμε πολύ γρήγορα;" Αυτή μου χαμογελά με μια πρόστυχη αθώοτητα και μου λέει: "Μα δεν είναι παρά μια φωτογραφία.." Και πράγματι αποδεικνύεται ότι εντός της φούστας υπάρχει μια εσωτερική τσέπη απ όπου εμφανίζεται πορτοφολάκι τύπου πουγκί (εντελώς παλαιού τύπου). Ανοίγει το πορτοφολάκι και βγάζει μια φωτογραφία, ισιώνει με τους αντίχειρες τις τσαλακωμένες γωνίες της, και αρχίζει με νέα ζέση την αφήγηση.. Πρόκειται για την κόρη της. Αυτή είναι στη φωτογραφία, αυτήν πάει να δει στην Ισπανία, το σπλάγχνο της, το στερνοπούλι της - που ζωή να χει - κι άλλα τέτοια μητρικά.. Σκέφτομαι ότι ίσως τελικά κακώς αμφέβαλα για την γριούλα, ίσως να μην είναι του σιναφιού (των πραχτόρων) και άδικα την υποψιάστηκα.

Μέσα σ όλα αυτά κάνουν την εμφάνιση τους αι αεροσυνοδοί για την ιερή στιγμή του λαντς, του μεσημεριανού τέλος πάντων για όλους εσάς που παλεύετε ακόμα με/ για το λόουερ.

Τι θα πάρει ο κύριος?

Εμένα λέει?-κουμπώνομαι εγώ μόλις ακούω κύριος - τέλος πάντων και επιλέγω το κοτόπουλο, διότι κοτόπουλο είναι - τι μπορεί να χει μέσα?- όπως με έχει ορμηνέψει η μάνα μου- και επιπλέον αποφασίζω να γιορτάσω το τέλος μιας ακόμη επιτυχημένης αποστολής εεε ταξιδιού με λίγο κρασί..

Έχετε Χύμα του 58?

Εμμ, να κοιτάξω, μου απαντάει

Κύριε {γκουχμ} έχουμε μόνο Κέτερινγκ του 08 - μου λέει καταντροπιασμένη, ούτε στα μάτια δεν τολμά να με κοιτάξει..

Αλλά είμαι τόσο ευτυχής ώστε τίποτα δε μπορεί να μου χαλάσει τη διάθεση.. Της χαμογελώ με κατανόηση (ενώ σκέφτομαι "Πτωχό δουλικό") και παίρνω το μπουκαλάκι με το κρασί, αυτό έχουν τώρα -αυτό θα πιούμε- τι να γίνει ..

Στο μεταξύ είμαι πλέον βέβαιος ότι κακώς υποψιαζόμουν την συνεπιβάτιδα μου , αφού έχει βγάλει ταπεράκι, μέσα στο οποίο προσπαθεί να χωρέσει όσα πιο πολλά μπορεί από τα φαγώσιμα.. Κι όταν κάποια στιγμή το βλέμμα μου ξεχνιέται πάνω της ασυναίσθητα, μάλλον αδιάκριτα - μου χαμογελάει και σα να απολογείται μου λέει: Ε, αφού τα πληρώσαμε.. Μα φυσικά λέω εγώ.. Και όλα αυτά βέβαια κάθε άλλο παρά αστεία είναι ακόμα και για ένα πραχτόρι που τόσα πολλά έχει δει στη ζωή του- που να σας τα λέω τώρα.. θα κλείσει κι ο μασούτης και δεν έχω πάρει γάλα.

Του μπι κοντινιουντ

Καλοκαιρινές Διακόπες, το 1

16/08

Βρέχει. Από χτες το βράδυ. Κοιτάω το ρολόι μου. Και ιδρώνω. Υπόσχομαι στον ταξιτζή μερικές χιλιάδες πέσος παράπάνω αν τo γκαζώσει. Αυτός σαν ν άκουσε αυτό που ήθελε, σκύβει μπροστά για βλέπει καλύτερα ανάμεσα από το θαμπό και υγρό παρμπρίζ, κολλάει το πόδι του στο γκάζι και κάνει ότι μπορεί για να αποδείξει ότι αξίζει το έπαθλο. Προσπερνά ότι βρεθεί μπροστά του, παραβιάζει stop και φανάρια, κορνάρει και κορνάρεται αλόγιστα και αγόγγυστα. Αρχίζω να αναρωτιέμαι αν υπάρχει πιθανότητα να φτασω ζωντανός στο αεροδρόμιο- γιατί στην ώρα μου πλέον είμαι σίγουρος - δεν παίζει να φτάσω. Εννοείται ότι στο μεταξύ τον ρωτάω κάθε λίγο- όπως τα στρουμφάκια: Φτάνουμε Μπαρμπα- Στρουμφ; - και μου απαντά κάθε φορά: Σε λίγα λεπτά.

Εντάξει, αντικειμενικά να το δεις, τέτοιες ώρες η άριστη αίσθηση του χρόνου που συνήθως διαθέτω, με έχει εγκαταλείψει ώστε τα δευτερόλεπτα να μου φαίνονται ώρες αλλά σας διαβεβαιώ ότι ρώτησα πάνω απο 5 φορές και ισάριθμες φορές μου απάντησε το ίδιο. Και όσο να πεις μετά την 5η φορά, η ολύμπια ψυχραιμία που με διακρίνει καθημερινά 10 με 1, είχε διαταραχθεί, μάλλον ανεπανόρθωτα. Όλη η μιζέρια και η απαισιοδοξία έχει πλημμυρίσει το κεφάλι μου και στάζει μάλλον κι απ τα αυτιά - για να δω- όχι, τελικά ιδρώτας είναι.

Έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι θα ξεμείνω σε τούτη τη μακρινή χώρα, οι γονείς μου δε θα μάθουν ποτέ τι μου συνέβη, η δόλια μάνα μου θα κλαίει γοερά τα βράδια μετά φαγητό - θυμάμαι τις βασικές σκηνές απ το εξπρες του μεσονυχτίου, το φέρνω στα μέτρα μου, με φαντάζομαι σκλάβο στα ορυχεία χαλκου ολημερίς και οληνυχτίς για ένα κομμάτι ψωμί και δυον ολιές, ενώ τα βράδια θα με βιάζουν οι εργοδότες μου. Διότι το θολομένο μου μυαλό που να σκεφτεί εκείνη την ώρα ότι αν είναι να βιάζουν κάποιον οι Ντε Λα Βέγκα (πάντα έτσι λένε τους πλόύσιους τσιφλικομπέηδες στις λατινοαμερικάνικες σαπουνόπερες) θα βιάσουν το θηλυπρεπέπεστατο παιδαρέλι που πρόσφατα πήραν στη δούλεψή τους, τον Πέπε- 17 χρονο αμούστακο αγόρι - και όχι εμένα τον τριχωτό και αξύριστο (σχεδόν βαρυποινίτη λέμε) που βρωμάω κιόλας άμα ιδρώσω (και είναι γνωστό ότι ιδρώνω εύκολα -το λέει και στις οδηγίες χρήσης μου). Όλο αυτό το ξανθοπουλικό παραλήρημα διακόπτει η τραχειά φωνή του ταξιτζή: Σενιόρ! Τον κοιτάω και μου δείχνει την είσοδο του αεροδρομίου. Φτάσαμε συμπληρώνει.. Και τι καθόμαστε? Πετάγομαι από το ταξί, βάζω το ιδρωμένο χέρι μου στην τσέπη και βγάζω μια φούχτα υγρά και τσαλακωμένα χαρτονομίσματα, δεν τα μετράω καν - του τα δίνω όλα - έτσι κι αλλιώς εγώ δεν τα τα χρειαστώ σκέφτομαι κι αυτός μου σκάει ένα γεμάτο ικανοποίηση, λειψό χαμόγελο -λείπουν σίγουρα δυο δόντια πάνω, ίσως και παραπάνω.

Αρχίζω να τρέχω ωσαν τον Βρους Γουίλις στο "Του χαρντ του νται" το δυο, αλλά στο λιγότερο μάτσο του γιατί κουβαλάω και 2 βαλίτσες -τι βαλίτσες δηλαδή δυο μπόγους πες καλύτερα και είμαι να γίνω χίλια κομμάτια. Το καλό είναι ότι με άφησε στας αναχωρήσεις ο καλός μου οπότε πρέπει να μαι κοντά. Πράγματι το γκισέ της Ιμπέρια δεν βρίσκεται παρά απέναντι. Και είναι άδειο. Κακό σημάδι αυτό σκέφτομαι - διότι συνήθως είναι φίσκα - κοιτάω το ρολόι μου - λες να έφυγαν? Φτάνω λαχανιασμένος στο γκισέ και μπαίνω κατευθείαν στο ψητό :

Τι κάνεις το βράδυ κούκλα? Εέεε - η πτήση για μαδρίτη? εννοώ-

Αυτή κοιτάζει το ρολόι της - αχ αγάπη μου, μου το παίζεις δύσκολη σκέφτομαι - με κοιτάει και με αυταρχικότητα χιλιών σατραπών μου λέει:

Κύριε η επιβίβαση έχει αρχίσει. Αργήσατε.

Ναι βρε καλό μου -λέω- κι εσύ τα δίκια σου έχεις, αλλά μιας και ήρθα που ήρθα μέχρι εδώ δεν κάνεις ενα καλό - που να ξανάρχομαι τώρα. Άντε και στο δρόμο σου θα τό βρεις.

Τέλος πάντων, θα πρέπει να βιαστείτε, η επιβίβαση θα διαρκέσει για 15 ακόμα λεπτά. Και μου δίνει το εισιτήριο μου. Καινούργια πιλάλα. Το καλό ειναι ότι τουλάχιστον τώρα δεν κουβαλάω την προίκα μου. Ποιος να με είδε εκείνη την ώρα την δύσκολη και να μη με λυπήθηκε.. Που είσαι μάνα να με δεις.. Περνάω από τα Ντιούτι Φρι ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΩ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΤΟΜΠΛΕΡΟΝ (ω ναι), φτάνω στον έλεγχο - ευτυχώς δεν εντοπίζουν τα υπερσύσχρονα μπιστόλια που κουβαλάω σε ειδική θήκη περασμένη στο στέρνο μου, μήτε τα σχέδια για το νέο βιονικό υπερόπλο των ρώσων που είναι αποθηκευμένα σε ειδική κάψουλα τοποθετημένη σε κούφάλα του φρονιμίτη μου και για να μη τα πολυλογώ φτάνω εντός ολίγου στο σαλόνι αναχώρησης. Που είναι μπίμπα. Κόσμος και κοσμάκης. Βαβέλ. Τσάμπα με άγχωσαν- σκέφτομαι- Ε, τους πούστηδες. Μου το παίζουν και συνεπείς. Χαλαρώνω.. Ήδη ακούω και τα πρώτα ελληνικά γύρω μου- εντοπίζω μια παρέα λίγο πιο δίπλα. Πάω και τους μιλάω. Αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Τελικά, η γλώσσα εμπεριέχει μια περίεργη αλληλεγγύη. Μια ασυναίσθητη αλλά βαθιά αλληληεγγύη. Γιατί για παράδειγμα, τον πόνο σου μόνο στη γλώσσα σου μπορείς να τον πεις, να τον εκφράσεις όπως τον νιώθεις. Αλλιώς, χάνεσαι στη μετάφραση. Που έχει γίνει και ταινία.

Άντε την είπα πάλι την πίπα μου

V for Vacation

Αιτούμαι 20ήμερον άδειαν για λόγους διακοπών και ξεκούρασης. Ευχαριστώ όλους αυτούς που παρά τις υψηλές θερμοκρασίες συνεχίζουν να μπαίνουν στο βλογ μου με δική τους ευθύνη.

Καλό καλοκαίρι (όσο έμεινε δηλαδή)

Πάρτε κι ένα τραγουδάκι για την παραλία

Περί χασάπηδων

Το σωστό θα ήταν να αναρτήσω κάτι θερινό, κάτι δροσιστικό όπως για παράδειγμα:

1) Ιστορίες από καλοκαιρινές διακοπές που άφησαν εποχή
2) Ιστορίες για καλοκαιρινούς έρωτες που εξαφανίστηκαν όσο γρήγορα εμφανίστηκαν (από κάποιο τραγούδι πρέπει να ναι αυτό- παρακαλείται ο δημιουργός να μην κάνει μήνυση)
3) Η τελευταία φωτογράφηση της υπερμοντέλας Ζιζέλ με φόντο εξωτικές παραλίες
4) Ή τέλος πάντων συλλογή φωτογραφιών από ελληνικές παραλίες - να προωθήσουμε και τον φθίνοντα τουρισμό της χώρας, βρε αδερφέ (Άρη Σπηλιοτόπουλε).

Επειδή όμως δεν έχω βρει ακόμη το παραθυράκι που οδηγεί από το φωταγωγό στις καλοκαιρινές μου διακοπές, θα ξεράσω για ακόμα μια φορά, ατόφια μιζέρια.

Και για να μην το κουράζω- σε 2 θέματα θα αναφερθώ, το εξής ένα:
Συνελήφθη ο Ράντοβαν Κάρατζιτς.
Η είδηση είναι λίγο πολύ γνωστή. Απλά σκεφτόμουνα τώρα εγώ (με το φτωχό μου το μυαλό): Γιατί συνελήφθη; Μήπως δεν έκανε ο άνθρωπος αυτός ότι θεωρούσε καθήκον του απέναντι στην πατρίδα του; Κι ακόμη κι αν υπερέβαλε- για την πατρίδα του δεν το κανε; Γιατί συλλαμβάνεται ως εγκληματίας πολέμου; Όλοι όσοι διεξάγουν ένα πόλεμο, δεν είναι εγκληματίες; Τι είναι αυτό που διακρίνει τους νόμιμους από τους παράνομους; Ο ζήλος;
Σε σχέση με αυτό το θέμα έχω μερικές απορίες ακόμα. Βγήκε η κ. Ν. Μπακογιάννη, ελληνίδα (ή αμερικανίδα δεν θυμάμαι ακριβώς) υπουργός Εξωτερικών και τόνισε ότι με τη σύλληψη του Ράντοβαν Κάρατζιτς κλείνει ένα κεφάλαιο από το προβληματικό παρελθόν της Σερβίας και ότι η γειτονική χώρα μπαίνει με μια νέα δυναμική στην ευρωπαϊκή της πορεία. Έχουμε και λέμε:
Ποιά είναι η κυρία αυτή (βλέπετε- δεν βρίζω, δεν βρίζω) που μπορεί να χαρακτηρίζει το παρελθόν της Σερβίας προβληματικό; Αναμετρήθηκε δηλαδή η Dora με τη σέρβικη ιστορία και την έβγαλε προβληματική; Υπενθυμίζω, για λόγους ουδετερότητας, ότι τον γιουγκοσλαβικό κατακερματισμό (ναι, ναι από μόνος μου την ξέρω αυτή τη λέξη- δε μου την είπε η θεία μου, που είναι φιλόλογος) ακολούθησε ο πόλεμος της Βοσνίας. Ο οποίος, όπως κάθε πόλεμος είχε θύματα και ήρωες εκατέρωθεν. Γιατί έκτοτε έχουν επικηρυχθεί από το διεθνές δικαστήριο της Χάγης μόνο Σέρβοι; Γιατί μόνο το σέρβικο παρελθόν είναι προβληματικό και το βοσνιακό ή το κροατικό ας πούμε, είναι υγιές;
Και μια τελευταία απορία και κλείνω, που αφορά στο δεύτερο σκέλος της δήλωσης της λατρεμένης Dora. Δυσκολεύομαι να οργανώσω τη σκέψη μου, γιατί έχω τα νεύρα μου. Ας τα πάρουμε όμως ένα ένα. Για το αν ο Κάρατζιτς (και ο Μλάντιτς και παλιότερα ο Μιλόσεβιτς) είναι ήρωας, ο σερβικός λαός είναι διχασμένος.

Αν είναι ήρωας, τότε η σύλληψη του σημαίνει την παράδοση των ηρώων ενός λαού σε διεθνές δικαστήριο, που εννοούμενη στα πλαίσια της ευρωπαϊκής πορείας του αποτελεί το χειρότερο ξεπούλημα στην παγκόσμια ιστορία. Τότε χαίρομαι που δεν είμαι Σέρβος γιατί εγώ στη θέση τους θα ένιωθα ότι με αγοράζουν, ότι πουλάω την ιστορία μου και τη μνήμη μου σε τιμή ευκαιρίας. Ότι φτάνουν τα γιούρος (euros) από τα ευρωπαϊκά πακέτα στήριξης για να αλλάξουν το παρελθόν μου. Τότε θα ντρεπόμουν για τον εαυτό μου και στην καλύτερη περίπτωση θα μισούσα όλους αυτούς τους "διεθνείς δικαστές" και φυσικά (τραγική ειρωνεία) τους Ευρωπαίους συντρόφους μου, που χάριν της συμπόρευσης μας, ξεπούλησα τη μνήμη μου. Κι όλα αυτά στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στη χειρότερη θα χρησιμοποιούσα βία. Κι όπως, μακάρι να βγω ψεύτης, σύντομα θα γίνει εκεί πάνω.
Αν δεν είναι ήρωας, τότε γιατί δεν δόθηκε χρόνος στο διχασμένο σερβικό λαό να αποφασίσει και να συμφιλιωθεί με το "προβληματικό παρελθόν" του; Ποιοι είναι αυτοί που βιάζονται να γράψουν την ιστορία; Και γιατί βιάζονται; Δεν καταλαβαίνουν ότι μόνο κακό κάνουν; Κι ότι μόνο μίσος και βία σπέρνουν στον πολύπαθο χώρο των Βαλκανίων; Και επιμένω, γιατί κυνηγάνε μόνο Σέρβους;
Το βουλώνω. Δεν λέω άλλα. Απλά μου κακοφάνηκε όλο αυτό. Χωρίς κάποιον προφανή λόγο. Έτσι από ένστικτο, όποτε πιάνουν κάποιον, καλό ή κακό, σφίγγομαι.

Skata

ο νόμος του μέρφι
Εδώ και μια-δυο μέρες (που αισθάνομαι καλύτερα) ψάχνω το λόγο που έπρεπε να αρρωστήσω λίγες μέρες πριν το __μημένο τέλος της εξεταστικής, ώστε να χάσω και το ταξιδάκι που οργάνωνα με μεράκι όμοιο παλιού μαστόρου. Διότι πως δικαιολογείται το ότι ψηνόμουνα ( κατά το αρνιόμουνα) στους 40 βαθιμούς C, ενώ την ίδια στιγμή έξω είχε 42; Δηλαδή ποιος ανώμαλος, ή μάλλον πιο σωστά, ποιος άλλος πιο ανώμαλος θα πάθαινε κάτι τέτοιο; Όπως είναι φανερό, κάποια ανώτερη συνομωσία κρύβεται πίσω από όλα αυτά..

Κάποια βαθύτερη τελεολογία (τι είπα πάλι), κάποια συμπαντική συγκυρία (κρατάτε σημειώσεις - δε θα τα ξαναπω) πρέπει να υποθάλπτεται από την φαινομενικά κοινή αμυγδαλίτιδα που με ανάγκασε να κάνω βουτιές στη μπανιέρα ώστε να πέσει ο πυρετός - ενώ συγχρόνως έριχνα πασιέντζες διότι ο πυρετός είχε μουλαρώσει στους 40 και δεν έλεγε να πέσει.(ναι, ναι καλά καταλάβατε εντός της μπανιέρας οι πασιέντζες)

Που με ανάγκασε - λέγω - να κάθομαι σα ζόμπι με το κεφάλι κουρκούτι μπροστά στη-ντηλεόραση για να περάσει η ώρα και να με "πιάσει" το πονστάν, το παναντόλ, το ντεπόον, το μεσουλίντ - ολά αυτά φυσικά εναλλάξ και ποτέ συγχρόνως. Στο τέλος, στις φλέβες μου έτρεχε ατόφια πενικιλλίνη. Να ναι καλά η μάνα μου, η άφιξη της οποίας λειτούργησε δραστικότερα όλων των αντιπυρετικών μαζί.. (Σκεφτόμουν ότι η παρουσία της μάνας μόνο τον καρκίνο του προστάτη δεν πρέπει να θεραπεύει..)

Την τρίτη μέρα κατά τας γραφάς, ο πυρετός άρχισε να γράφει και κάτω απο 40, και οι ολάνθιστες αμυγδαλιές μου (sic) άρχισαν να με πονάνε λιγότερο..

Είμαι ήδη καλύτερα.

Σκεφτόμουν ότι αυτό το ποστ έπρεπε να ναι σκόρπια λόγια και κομμάτια από το μεγάλο μαύρο βιβλίο των μπινελικίων, κυρίως για τον κ.κ Μέρφυ με τους κωλο__μενους νόμους του. Αποφάσισα όμως ότι ούτε νόημα έχει να μιζεριάζω ούτε να βρίζω, γαμώ την __.

Όλα για καλό (λέμε τώρα- κλασική ατάκα που διατυπώνεται μετά απο χοντρή αποτυχία, καθαρά για παρηγορητικούς λόγους)

Ποιος σαμάνος έφερε τούτη τη βροχή;

η φωτογραφία δεν είναι δικιά μου






Υ. Γ 1: Οι καλοκαιρινές μπόρες είναι σαν τις γυναίκες της ζωής μας. Εμφανίζονται ξαφνικά, απροσδόκητα και καταφέρνουν πάντα να μας δροσίζουν.

Υ. Γ 2: Προχτές ( 03/07), είχα κατέβει για τζόν-κιν στην παραλία της θεσσαλονίκης - καθότι μέγας σφίχτης- και έπεσα πάνω σε μια συναυλία υπό την ονομασία Jazz & Classic. Σούρουπο, βιόλες, πιανάκι και θαλασσίτσα (κομπλε). Τελικά εκεί στο δήμο Θεσσαλονίκης υπάρχει ζωή. Μπράβο στους ανθρώπους αυτούς που επιβιώνουν ανάμεσα στα ζώα.

Υ. Γ 3: Πέντε και σήμερα για το τέλος.

Το Άλλο

Μια πόλη στα μπλε και στα μωβ. Σούρουπο στη βεράντα. Μια βεράντα που τόσα χρόνια δεν κατάφερε να μεγαλώσει. Και ποιο τέλος δεν είναι στενάχωρο, σκέφτομαι. Φωνές, κόρνες, γαβγίσματα, μουσικές – μια πόλη που ζει ανεξάντλητη, ακούραστη.

Μια πόλη που με κούρασε. Ή μια ζωή που με κούρασε; Πρόλαβε να μου δώσει πολλά- νόμιζα ότι της έκλεψα πολλά- αλλά τελικά μάλλον πήρα αυτά που μου έδωσε. Απλόχερα. Και τώρα χρειάζομαι μια αλλαγή. Ή την αλλαγή;

Η φοιτητική ζωή, όπως κάθε στάδιο ζωής αποκτά ιδιαίτερη αξία επειδή περιορίζεται. Επειδή ορίζεται με σαφή τρόπο από αρχή, μέση και τέλος. Και εμένα, εδώ και κάποιο καιρό μου μυρίζει τέλος. Νιώθω έντονη την ανάγκη για νέες προκλήσεις, νέες συγκινήσεις, νέους στόχους, νέες λύπες.

Εκείνο το πλασματάκι που κατοικοεδρεύει μέσα μου, ο κακός εαυτούλης μου, πάντα όταν ακολουθώ αυτή την αλυσίδα συνειρμών πετάγεται και προσπαθεί να με ντροπιάσει. Μου υψώνει τον τόνο της φωνής του και ουρλιάζει στο αυτί μου: «Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι η μιζέρια που κυριαρχεί τη ζωή σου σαν μυρωδιά τσίκνας σε ταβέρνα. Και όχι το στάδιο». Και με ειρωνεύεται. Στην αρχή παραδέχομαι ότι με ψάρωνε. Υπήρχαν φορές που αισθάνθηκα σαν απατεώνας που συλλαμβάνεται επ αυτοφώρω. Ώσπου συνήθισα. Μου πήρε καιρό αλλά κατάλαβα ότι οι μίζερες στιγμές υπάρχουν γιατί υπάρχουν και οι άλλες- οι αξέχαστες, οι απίστευτες, οι δημιουργικές, οι απερίγραπτες (είναι σετ). Και σ αυτό το στάδιο της ζωής μου ήπια λαίμαργα και απ των δυο λογιών τα βαρέλια. Και χόρτασα. Τώρα είναι καιρός να πάρω την πρησμένη μπιροκοιλιά μου και να πάω παρακάτω. Να ξεβολέψω την αφεντιά μου και να ξεκινήσω εξόριστος για άλλους τόπους. Να ξαναψάξω το δρόμο μου και να ξαναζοριστώ μέχρι να βγάλω την άκρη. Να δοκιμάσω από άλλα βαρέλια και να μεθύσω με άλλους συντρόφους. Να προσευχηθώ σε άλλους θεούς και να αποκοιμηθώ με άλλες έγνοιες,

Αποθύμησα το άλλο. Ή το Άλλο.

Πήρε να φυσάει και ο αέρας μου έκοψε τον ειρμό. Σαν να με μάλωνε που χαζεύω και δεν γυρίζω στα βιβλία μου. Μη φωνάζεις, Σοφία ένα διάλειμμα έκανα. Ένα διάλειμμα μόνο..

Η άλλη Ελλάδα

Έχω βάλει κι ακούω το CD ενός Έλληνα κιθαρίστα που έπεσε στα χέρια μου και τσεκάρω τα mail μου - τα περισσότερα που μου στέλνουν είναι τύπου μαζικής αποστολής που συνήθως τα διαγράφω εξίσου μαζικά αλλά τούτο εδώ κάτι με σπρώχνει να το διαβάσω.. Το postάρω..

Η φιμωμένη είδηση του μήνα, που δεν προβλήθηκε από την ελληνική τηλεόραση!!!

Η δικαστής Γρεβενών κα Μαρία Μαργαρίτη, εκδιώχθηκε κακήν κακώς από το δικαστικό σώμα, όταν έβγαλε στην φόρα παρτίδα κονδυλίων που προορίζονταν ως οικονομική ενίσχυση σε σεισμοπαθείς, τα οποία κατασπαράχθηκαν από κρατικούς και παρακρατικούς φορείς. Παράλληλα, ξεμπρόστιασε ολόκληρο το δικαστικό σώμα, αποκαλύπτοντας τον ΟΙΚΟ ΑΝΟΧΗΣ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ. Εκατοντάδες ανήλικοι έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά (και πολλές φορές έναντι αμοιβής που απολαμβάνουν δικαστικοί και άλλοι μεσάζοντες) σε μυστικό χώρο, ειδικά διαμορφωμένο εντός των δικαστηρίων! Η κα Μαρία Μαργαρίτη, προέβη σε απεργία πείνας έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, ζητώντας την πλήρη αποκατάστασή της και την ανάδειξη των παραπάνω θεμάτων. Όμως, η προσωπική ασφάλεια του κου Καραμανλή φρόντισε να την απομακρύνει βίαια, όπως θα δείτε και στο παρακάτω βίντεο. Αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο θέμα μέχρι αυτή την στιγμή ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΣΧΕΔΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΜΕΣΟ, παρά μόνο από το BBC, ενώ στο YouTube η μαζική διανομή του βίντεο δεν επιτρέπεται. Δυστυχώς η τηλεόραση μόνο ρόλο υπνωτισμού παρέχει στην κοινωνία μας. Το μόνο που δείχνουν και το μόνο που μαθαίνουμε είναι το DVD του Μάκη και ποιος θα γίνει παπάς στη θέση του παπά. Αν μπορούμε να αντιδράσουμε κάπως με τα εφόδια που διαθέτουμε, είναι να ενημερώσουμε όσους περισσότερους μπορούμε μέσω του Internet. Τέτοια mail πρέπει να γίνονται forward. Παρακαλώ στείλτε το σε όσους μπορείτε. Αυτή η είδηση ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΑΦΤΕΙ επειδή το θέλουν τα συμφέροντα τους.

Σχετικό video:
http://www.youtube.com/watch?v=jglCyU8TPJw


Υ. Σ: Σκέφτομαι ότι κοντά στην σκατο Ελλάδα που όλοι λατρεύουμε να σιχτιρίζουμε, υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα ανθρώπων που αθόρυβα προσπαθούν, χωρίς να είναι σε ζωντανή σύνδεση με τα δελτία των 8, χωρίς να γίνονται πρωτοσέλιδο και χωρίς να βραβεύονται από γκλάμορους έντυπα. Τους ευχαριστώ.

Υ. Σ. 2: Θέλω για ακόμη μια φορά να επιβεβαιώσω ότι οι εξεταστικές περίοδοι είναι τα μελανά σημεία της φοιτητικής ζωής.

Μην ταΐζετε τα ζώα

[Βλέπε στη φώτο αριστερά, κάτω δεξιά]

Με αφορμή την πρόσκληση της συμπαθέστατης (σλουρπ) Μουρλονινέτας σε γνωστό βλογκοπαίχνιδο της πιάτσας, δηλώνω και διαδηλώνω την προσωπική μου αντίθεση σε τέτοια παίγνια.
Οι λόγοι που διαμορφώνουν την άποψη μου αυτή είναι καθαρά προσωπικής φύσεως και τους διευκρινίζω ευθύς:
1) Έχω ορκιστεί στον Τουτάτη, τον Μπέλενο και τ άλλα παιδιά - α, και στη Niemandsrose - ότι δεν θα συμμετέχω ποτέ σε τέτοιες διαβολικές συμπαιγνίες (συμπαιγνίες - υπό την έννοια ότι την παίζουν πολλοί μαζί)
2)ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ: τέτοιου είδους δραστηριότητες προάγουν την ήδη υπερτροφική ματαιοδοξία μου (που πάει σετ με την αλαζονεία μου), η οποία τελευταία χάρη σε προσεκτικούς και υπομονετικούς χειρισμούς, τελεί υπο καταστολή. Παρακαλείσθε λοιπόν να μην ταΐζετε τα ζώα του blog.
ΘΑ ΦΑΝΕ ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Υ.Σ: Όσοι δηλώσουν εξίσου μίζεροι, σπαστικοί και ξενέρωτοι βλογκοσπάστες μπαίνουν στην κλήρωση. 3 τυχεροί υπερτυχεροί θα ταξιδέψουν στηναυστρία και θα δουν απο κοντά τους υπόλοιπους αγώνες της εθνικής.

Σεισμόοοοοος

Σεισμόοοοος

Ακολουθεί απόσπασμα από το βραδυνό δελτίο ειδήσεων του STAR Alter Mega Alpha ANT1 :

Μπλα μπλαμπλα μπλα σεισμός μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα. Μπλα μπλαμπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλα 6, 5 ρίχτερ μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλαμπλαμπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλα. Μπλα μπλαμπλα επίκεντρο μπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλαμπλαμπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλα μπλαμπλα. Μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα θύματα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλαμπλαμπλα. Μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα πρόβλεψη μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλαμπλαμπλα μπλαμπλαμπλα μπλαμπλα. Μπλα μπλαμπλα μπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα νέος σεισμός; Μπλαμπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλα. Μπλαμπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μετασεισμός. Μπλαμπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα πιθανότατα μπλαμπλα μπλα μπλαμπλα μπλαμπλαμπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλαμπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλα τέλη Αυγούστου, μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλαμπλαμπλα μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλα μπλα μπλα...

Εθνική Ελλάδος, (Άντε) γεια σου

λισαβόνα 2004

Εδω και κάποιες βδομάδες έχουν κάνει την εμφάνιση τους πάρα, μα πάρα πολλές διαφημίσεις με επίκεντρο την εθνική Ελλάδος, με αφορμή το ερχόμενο Euro. Η βάση τους συνοψίζεται στην φράση: "Η εθνική Ελλάδος όλους μας ενώνει, όλους μας συγκινεί και όλους μας κάνει περήφανους στα πέρατα της γης". Οι προεκτάσεις ( σημαινόμενα) που δημιουργούν είναι εύλογες: Όλοι στο πλευρό της εθνικής, όλοι πατριώτες, όλοι ευτυχισμένοι, όλοι νικητές, όλοι πανηγυρίζουμε.

Μετά τη Eurovision, που τόσο απασχόλησε την καθημερινότητά μας και την Καλομοίρα που τίμησε τα εθνικά χρώματα και έφερε την διόλου υποτιμητική τρίτη θέση, ένα νέο πιο ισχυρό αναλγητικό, ένα νέας γενιάς παυσίπονο αναμένεται τις επόμενες ημέρες, ενώ ήδη έχουν σχηματιστεί ουρές στα φαρμακεία. Το Εuro2008spir (βλέπε φώτο), εμπορική ονομασία της αναβολικής ουσίας Λεςνατοξανασηκώσουν?ίνη υπόσχεται ακόμη πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα απο το Εurovisiospir, ενώ οι κρατικοί φορείς υπόσχονται ότι θα καθηλώσει ακόμη και εκείνους που δεν συμπεριλαμβάνονταν στο πανύψηλο ποσοστό τηλεθέασης που σημείωσε η Eurovision. Έχει εφαρμοστεί δε, και στο παρελθόν (παλαιότερη ονομασία Euro2004spir) - με μεγάλη επιτυχία, καθώς καταφερε να κάνει έναν ολόκληρο λαό να αποπροσανατολιστεί εντελώς απο τη σοβαρότητα των καθημερινών προβλημάτων και να βγει στους δρόμους πανηγυρίζοντας ξέφρενα.[2004]

Βέβαια, αυτή τη φορά το κόλπο είναι σαφώς πιο καλά στημένο, καθώς οι αρμόδιοι είναι πιο οργανωμένοι. Διαφημίσεις επί διαφημίσεων, εκπομπές - αφιερώματα, συνεντεύξεις, ζωντανές συνδέσεις, δορυφορικές επικοινωνίες (sic), 46 κάμερες και 11 παρακάμερες, 7 σχολιαστές και 15.000 παπαγάλοι. Νιώθω σαν να μού λένε: Μην ασχολείσαι με τίποτα άλλο - χτύπησε ο Γκέκας; Συνήλθε ο Χαλκιάς; Έβηξε ο Ρεχαγκελ; Τι εφάγαν οι 12 11 "θεοί του Ολύμπου" για μεσημέρι;

Για να προλάβω τυχόν παρεξηγήσεις: Δεν εννοώ ότι είναι "κακό" που όλοι εμείς εκείνες τις μέρες του 2004 πανηγυρίσαμε, ξενυχτήσαμε, φωνάξαμε, χαρήκαμε. Απλά με εκνευρίζει που η χαρά μας έγινε και είναι φανερό ότι θα ξαναγίνει εργαλείο στα χέρια κάποιων, μέσο αποσπασής μας από την καθημερινότητα, μια μίζερη καθημερινότητα γεμάτη ανασφάλεια, γεμάτη φόβους για το μέλλον, μια καθημερινότητα που συνεχώς ελέγχει την ανοχή μας στην πτώση του επιπέδου των συνθηκών διαβίωσης και στην απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Υ.Σ.1: Α, και δε γουστάρω τις υπερβολές.

Υ.Σ.2: Αυτά.- και δεν ξαναλέω τίποτα για την Εθνική.

μου την πέσουν κιόλας!

Special Thanx.1: Τον blogoπνευματικό μου Narita που επιμελήθηκε ιδιοτελώς το Euro2008spir.

Special Thanx.2: Τους συμπαθείς Τempelides tis aporis elladas που ασχολήθηκαν με το Eurovisiospir

Οδηγίες Δημιουργίας Προφίλ

Μετά από πολύμηνο σαφάρι σε sites τύπου Facebook, hi5, myspace και ενδελεχή ανάγνωση και μελέτη των προφίλ των απανταχού χρηστών των εν λόγω ιστοτόπων, παραθέτω ότι με συγκίνησε περισσότερο από τα ευρήματα μου.

Σημειώνω ότι το δείγμα ήταν άτομα ηλικίας 15- 28,5 (?).

Οι περισσότερες από τις παρακάτω φράσεις έχουν μεταφερθεί αυτούσιες διά της πασίγνωστης τεχνικής Κόπι & Πέιστ. Απομακρύνετε τυχόν μικρά παιδιά απο το τυχόν δωμάτιο, κλειδώστε τρεις φορές, κλείστε το θερμοσίφωνα, φορέστε τα σουρρεαλιστικά σας γυαλιά και προσδεθείτε.

Οποιαδήποτε σύμπτωση με πρόσωπα και ατάκες μόνο τυχαία δεν είναι και σχετίζεται απόλυτα με την πραγματικότητα.

Οι 10 (παρα μία) πιο καυτές απαντησεις στην ενότητα αγαπημένη μουσική


1) Κιάμος, Βέρτης, Beggin

2) Πλούταρχος -τα παλιά, Στέλιος, Στράτος

3) alternative, trip hop, chill out...electro,techno,minimal,house, xatzigiannis panta!

4) Den mou aresoun sygekrimena bands h paragwgoi.An to hit leei to akouw opoiou ki an einai!

5) psycedelic,pop k genika 3ena emporika

6) Guns n' Roses, Greenday , 3 doors down , Backstreet Boys (sta niata mou).... k alla polla - de mou rxontai tora...

7) KARRAS VASILIS 8EOS

8) ksena kai alla tetoia..

9) greek mpuzukia





Οι 10 (παρα τρεις) πιο καυτές απαντήσεις στην ενότητα αγαπημένες ταινίες


1) ta 8rillakia

2) twra mou rxontai peirates to 1

3) Peirazei pou ekei pou lew auth 8a einai h agaphmenh mou tainia klp olo bgainei kati kainourio kalitero? Opote den exw agapimeno tipota dioti einai polla auta pou mou aresoun

4) APOCALYPTO, MEMENTO kai fusika TOY STORY!!!!!

5) step up1 step up 2 and many others

6) 1)To kuNiGi tC EuTuXiAc(me WiLL SmiTh..8e0c) 2)Swall we Dance?(me Lopez k' Ritsard..Katapliktiki ermineia)

7) Liza k oloi oi alloi!!!!!!!! <..ALTER EGW..>(to pio 8eiko!!!!!),euro trip,scary movies,american pie,litlle man(loOoOoOoOoOl)ksan8ies gkomenoi

Υ.Σ.1: Ο Θεός να μας φυλάει από πάσαν νόσο και πάσα μαλακίαν

Υ.Σ.2: Αν κάποιος συμπαθής αναγνώστης έχει να παραθέσει κάτι ανάλογο από δική του προσωπική έρευνα, υπόσχομαι να το οικειοποιηθώ.

Έτερον εκάτερον

Εξηγούμαι εξ αρχής άλλο άθεος και άλλο άθρησκος.
Έχει γίνει πολύ της μόδας για την alternative κοινότητα της ελληνικής κοινωνίας η εκπεφρασμένη αθεΐα. Στην προσπάθεια τους να διαχωριστούν σαφέστερα από τα mainstream ρεύματα και να διαφοροποιηθούν περαιτέρω, δηλώνουν απερίφραστα άθεοι. Η αθεΐα όμως δεν αποτελεί πεποίθηση αλλά βίωμα. Το ένστικτο για θεό, η ανάγκη για θεό που όλοι έχουμε μέσα μας εκδηλώνεται κατά βάση, όταν αισθανόμαστε κατώτεροι των συνθηκών, όταν νιώθουμε ανήμποροι – πρόκειται «για έναν άνανδρο διάβολο που είναι μέσα μας και που ευχαρίστως κλαυθμηρίζει και σταυρώνει τα χεριά και αφιερώνεται σε λατρείες». Συνεπώς, όταν καταφέρεις πραγματικά να σκοτώσεις αυτό το φτωχοδιάβολο, τότε πια οι ελπίδες σου τελειώνουν σε σένα, το εφικτό σταματά εκεί που σταματάνε οι δυνατότητες σου. Και φυσικά δεν περιλαμβάνει την επίκληση συμπαντικών συνωμοσιών (διατύπωση κοέλιο) ή αέναης αποκατάστασης της τάξης χάριν διατήρησης της εντροπίας. Πρόκειται για την αντικατάσταση της αισιόδοξης ψευδαίσθησης ισχύος με την πιο μοναχική, εσωτερική παντοδυναμία. Που συνοδεύεται από ένα στυφό αίσθημα παρόμοιο με την απογοήτευση. Αυτός που πραγματικά αποδέχεται το θάνατο Του, δεν το διατυμπανίζει χαμογελαστός αλλά όταν μιλάνε για Αυτόν, φέρεται σαν να αναφέρονται σε κάποιον πεθαμένο που του χρώσταγε λεφτά..

Θοωρδής Δαρκάικης

Ο θρύλος αυτού του ζωντανού μύθου των δελτίων ειδήσεων μιλάει για ένα ορεινό χωριό του κάμπου ενός νησιού. Οι πιο παλιοί θυμούνται με δυσκολία το μικρό Θοδωρή, που τότε τον φώναζαν Δέδε λόγω της δυσκολίας του να πει οτιδήποτε άλλο περά από δεδεδε-δεδε-δεδε... Μπορούσε βέβαια να μιλήσει κανονικά αλλά όποτε το επιχειρούσε του έπαιρνε τόσο πολύ χρόνο ώστε κανένας συνομιλητής δεν είχε την υπομονή να συζητήσει μαζί του. Φυσικά, αυτό επιδρούσε στον ψυχισμό του μικρού Θοδωρή με τρόπο καταλυτικό κάνοντας τον εσωστρεφή και συχνά αντικοινωνικό και στην εφηβεία, πλέον, επιθετικό. Έμενε όλη μέρα κλεισμένος στο δωμάτιο του διαβάζοντας τους Times της Άνω Τιθορέας, ενώ το βράδυ έβλεπε εφιάλτες – όπου ο ίδιος εκφωνούσε ειδήσεις. Η κατάσταση αυτή είχε προβληματίσει τους γονείς του, ώστε η μάνα του σκεφτόταν να τον τάξει στην Παναγία την Μουρεσάν, ενώ ο πατέρας του επέμενε να τον ταΐζουν γλιστρίδα, καθώς ο δάσκαλος είχε πει ότι έτσι μόνο θα λυνόταν η γλώσσα του. Άδικα.. Από την πολλή γλιστρίδα το παιδί έπαθε στο τέλος τροφική δηλητηρίαση με εξουθενωτικές διάρροιες, που ανάγκασαν τους γονείς να τον μεταφέρουν σε σχήμα ‘Γ’ στην πόλη. Εκεί, ο γιατρός συνέστησε άμεση διακοπή της γλιστριδοθεραπείας, ενώ πρότεινε στους γονείς να ανανεώσουν τις παραστάσεις του μικρού και γενικά να προωθούν την κοινωνικότητα του. Το ίδιο βράδυ η οικογένεια πήγε συνεπώς σε μια παράσταση σε θερινό κινηματογράφο, μια πολυτέλεια για την εποχή. Εκείνο τον καιρό έκανε μεγάλη επιτυχία το ‘Μοντέρνα Σταχτοπούτα’ με την εθνική μας σταρ Αλίκη Γιουβουκλάκη. Ο μικρός Θοδωρής ταυτίστηκε εξ αρχής με την πρωταγωνίστρια, που πτωχή πλην τίμια κυνηγούσε την καταξίωση της. Στη σκηνή δε που η πρωταγωνίστρια ως γραμματεύς δακτυλογραφεί όσα της υπαγορεύονται, αναφωνούσα: «Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα» καυτά δάκρυα κυλούσαν στα τρυφερά του μάγουλα. Αυτό ήταν. Εκείνο το βραδύ ορκίστηκε στον αη Γιάννη τον Καπνιστή ότι θα άλλαζε μια για πάντα. Τις επόμενες μέρες δεν κοιμόταν καθόλου - ξενυχτούσε τα βράδια ασκούμενος. Ο θρύλος λέει ότι τις 3 πρώτες νύχτες δεν έλεγε τίποτα άλλο εκτός από τις συλλαβές τα και τε, εναλλάξ. Σιγά σιγά κατάφερε να σχηματίσει τις πρώτες λεξούλες. Οι ασκήσεις ευγλωττίας συνεχίστηκαν με αμείωτο ρυθμό. Σύντομα, ήταν σε θέση να μιλάει κανονικά, ενώ όλοι στο χωριό μιλούσαν για μιράκολο. Ο μικρός Θοδωρής ωστόσο αντί να κολακευτεί συνέχισε να προσπαθεί. Στόχος πια ήταν οι 1538,52 λέξεις ανά λεπτό. Όποτε κουραζόταν, έλεγε μέσα του: «Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα».

Μετά από λίγους μήνες, του ήταν πλέον δύσκολο να συνεννοηθεί με οποιονδήποτε λόγω της παροιμιώδους ταχύτητας με την οποία μιλούσε – είχε πετύχει την απόλυτη ανατροπή και άλλα τέτοια συγκλονιστικά. Από τότε έμεινε κι η γνωστή παροιμία:« Λάλησε ο Θόδωρος, πάει ο Μωάμεθ στο βουνό και τον τρων οι κότες». Το χωριό δεν τον χωρούσε πια.. Ώσπου ένα βράδυ είπε στη μάνα του την αλληγορική φράση: «Μάνα, το γάλα λήγει αύριο» και πήδηξε στην καρότσα ενός φορτηγού που πήγαινε στην Αθήνα. Κανείς δεν τον ξαναείδε στο χωριό για χρόνια. Όταν πια επέτρεψε 4 έτη φωτός, 34 μήνες, 2 σάββατα και 3 τρίωρα μετά, ήταν πλέον μεγάλος και τρανός. Και ζήσαν αυτοί καλά, παρότι αυτός εκφωνεί ειδήσεις..

Υ. Γ: Γιά όσους δεν πιστεύουν ότι ο ήρωας της ιστορίας δουλεύει πράγματι ως εκφωνητής ειδήσεων και επειδή μ αρέσει να μιλάω με ντοκουμέντα:

Υ. Γ 2: Οποιαδήποτε σύμπτωση με πρόσωπα και καταστάσεις είναι τυχαία και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.

Των φρονίμων τα παιδιά να κοιτάνε τη δουλειά τους, Μέρος 3ο και Τελευταίο

Η κατάσταση παλαντζάρει μεταξύ τραγικού και κωμικού, εγώ προσπαθώ να σκουπίσω τον ιδρώτα μου με ότι στεγνό έχει απομείνει πάνω μου και ο ταξιτζής το έχει ρίξει στη μούγκα - προφανώς από καχυποψία – σου λέει σε τι καθυστερημένο πέσαμε (το λέω αυτό γιατί είναι γνωστό ότι οι ταξιτζήδες πλήττονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή και όχι μόνο, μαζικά από το φαινόμενο Λιάνα Κανέλλη – μεταφράζω: δηλαδή έχουν γνώση και άποψη για όλους και για όλα, και εξανίστανται αν διαφωνήσεις). Με τα πολλά, μετά από λίγα λεπτά και μιας και η κίνηση είχε αρχίσει να σπάει και επί τη ευκαιρία σημειώνω εδώ τον 7ο νόμο της κίνησης: η κίνηση σπάει πάντα όταν έχεις φτάσει στον προορισμό σου, ποτέ όταν ξεκινάς – φτάνουμε στην πάνω πλευρά των πανεπιστημίων. Σε χρόνο dt βγαίνω από το ταξί, διασχίζω το δρόμο – δεν απέχω πλέον παρά ελάχιστα – και αναμεταξύ σκέφτομαι τι θα πω, πως θα δικαιολογηθώ – πρέπει να σκεφτώ κάτι πρωτότυπο – τι όμως ; Πρέπει να ναι κάτι που δεν θα ακούγεται συχνά – βλέπε
1) Είχε κίνηση
2) Έχασα το λεωφορείο
3) Έβρεχε
4) Δεν μπορούσα να βρω παρκάρισμα –
αλλά και από την άλλη δεν θα πρέπει να απαιτείται η αφέλεια του ακροατή για να γίνει πιστευτό π. χ από τα
1) Τράκαρα
2) Έδινα αίμα
3) Παντρευόταν η μάνα μου
4) Έχασε ο ΠΑΟΚ
στα πιο προκλητικά τύπου
1) Με απήγαγαν Πλουτώνιοι
2) Γιγάντιο τσουνάμι έπληξε την Άνω Τούμπα
3) Έβρεξε αλογάκια της Παναγίας (της Μυρτιδιώτισσας)
Δεν έχω καταλήξει ακόμα κι είμαι ήδη στο διάδρομο που καταλήγει στην επιθυμητή αίθουσα. Παραιτούμαι από την ιδέα της εντυπωσιακής δικαιολογίας και αποφασίζω να εφαρμόσω την ολ- ταιμ- κλασικ στρατηγική του μετρημένου πλην εμφανώς ταραγμένου: «μου συνέβη κάτι προσωπικό» που και ερωτήματα δεν εγείρει και σεβασμό απαιτεί. Η μεγάλη στιγμή ζυγώνει, παίρνω ύφος πληγωμένου μονόκερου, νιώθω την αδρεναλίνη μου να ανεβαίνει, το άγχος του ψεύτη να με κοκαλώνει, θυμάμαι τη συμβουλή του Μιγιάγκι (Μπριδ ιν, μπριδ άουτ), παίρνω βαθιά ανάσα, χτυπάω την πόρτα, την τραβάααω και κάνω το μετέωρο βήμα του πελαργού, μα, μα η αίθουσα είναι, είναι άδεια ?!
Μετά το πρώτο σοκ, βγαίνω από την αίθουσα ψάχνοντας για κάποια λογική εξήγηση όπως ανακοίνωση αλλαγής αίθουσας, εξαγγελία απεργίας εκπαιδευτικών ανώτερων βαθμίδων ή τέλος πάντων κηδειόχαρτο επίτιμου διδάκτορα αλλά μάταια.. Και τότε μια απρόσμενης ευφυίας και ανείπωτης πρωτοτυπίας ιδέα – που όμοιο της έχει να εμφανιστεί από το 94 – αναφωνώ: «τηλέφωνο».. Πατάω όλα τα κουμπιά μαζί (βλέπε παραπάνω), απαντάει η μάνα μου, της κλείνω στα μούτρα γιατί θέλω να την κάνω να κολλήσει (?) και με εξαιρετικής λεπτότητας χειρουργικές κινήσεις καταφέρνω να πάρω τον πρώτο σχετικό που περνά από το μυαλό μου. Τα τουτ τουτ αυτή τη στιγμή ακούγονται ως τοοοοοοοοοοοοοοοουυυυυυτ τοοοοοοοοοοουυυυυυτ, τα μετράω - ένα δυο τρ-
«έλα ρε, τι λέει?»
«Ρε να σου πω, που έχουμε μάθημα?»
«Μάθημα? Α, ναι .. Ρε δεν έμαθες? – τελικά θα γίνει αύριο»
!!! Το παίζω κουλ. Μη με περάσουν για χαιβάνι.
«Α, ναι ε.. Βασικά θυμόμουν ότι κάτι άλλαξε απλά δεν ήμουν σίγουρος – και έλεγα μην ξυπνήσω άδικα – Οκ ρε, τα λέμε αύριο»
«Οκ ρε, τα λέμε»

Ηθικό δίδαγμα: Μην αφήνεις για σήμερα, ότι μπορείς να κάνεις αύριο

Των φρονίμων τα παιδιά να κοιτάνε τη δουλειά τους, Μέρος 2ο

Το μυαλό μου προσπαθεί να λειτουργήσει: με λεωφορείο δεν παίζει –οπότε ταξί – στρίβω αποφασιστικά για να βγω στον κεντρικό, ενώ νιώθω ήδη τις πρώτες σταγόνες ιδρώτα στο μέτωπο μου συνοδευόμενες από την ανάλογη θερμότητα αλλά ευτυχώς για την ώρα όχι και την χαρακτηριστική συνοδό μυρωδιά υπερλειτουργούντος ατμοσίδερου Stirella.. Πω ρε πούστη μονολογώ και δεν πρόλαβα να βάλω και axe. Μπα καλύτερα σκέφτομαι.. Θα πέφταν όλες πάνω μου. Λυσσάρες

Κοιλιά Δεύτερη

Εδώ, το πλάνο έχει εστιάσει στον κεντρικό δρόμο που σφύζει από κίνηση όπως κάθε δρόμος που σέβεται τον εαυτό του τέτοια ώρα καθημερινή πλην πέμπτης και εθνικών εορτών. Λεωφορεία στριμώχνονται, αμάξια κορνάρουν, μηχανάκια κάνουν ελιγμούς F-16, και πεζοί διασχίζουν ανέμελα την άσφαλτο σε οποιοδήποτε δυνατό σημείο – εξαιρούνται διαβάσεις και φανάρια. Εγώ είμαι εκείνος ο αναμαλλιασμένος στη διασταύρωση όχι της πρώτης ε, δεύτερης τρίτης, τέταρτης καθέτου στον κεντρικό – να, ζουμάρει η κάμερα τώρα - με το χέρι ανυψωμένο σε οξεία γωνία, σαφώς μικρότερη των 45 μοιρών. Η παρουσία της κυρίας λίγο πιο μπροστά μου, με παρόμοιες προθέσεις με τις δικές μου αυξάνει τη δραματικότητα της κατάστασης καθώς είναι ολοφάνερο από την σχετική μας θέση ότι εκείνη θα εξυπηρετηθεί πριν από μένα.
Ευτυχώς, θυμήθηκα να πάρω μαζί μου τον προσωπικό μου διακτινιστή. Τσεκάρω στην τσέπη μου – ναι εδώ είναι. Πάλι καλά που τον φόρτισα αποβραδίς. Το μόνο που χρειάζομαι τώρα είναι να βρω ένα χώρο όπου κανείς δε θα προσέξει την εξαφάνιση μου, είναι κανόνας ότι δεν πρέπει να προκαλούμε τους μαγκλ (σε σειρά βιβλίων υπο των τίτλο Χάρρη Πώταιρ που αναμένεται σύντομα να κάνει πάταγο σύμφωνα με την οξυδέρκεια μου, ως Μαγκλ αναφέρονται οι μη έχοντες μαγικές ικανότητες άνθρωποι που διαχωρίζονται από τους έχοντες – κάτι ανάλογο με τους μη έχοντες μέσο στη σύγχρονη κοινωνία). Συνέρχομαι γρήγορα και επανέρχομαι στην πραγματικότητα.
Ήδη έχουν περάσει 5 ταξί, τα 2 σταμάτησαν διερευνητικά – το ένα παραλίγο πάνω μου – και η κατάσταση παραμένει η ίδια, ενώ η κυρία μπροστά έχει αρχίσει να μου ρίχνει ανησυχητικές ματιές, καθώς πλέον έχει αντιληφθεί την ανταγωνιστική παρουσία μου (Κάπου εδώ εισβάλλει υποσυνείδητα στο μυαλό μου η εικόνα της σεβαστής κυρίας σε στάση μπάντζι τζάμπινγκ με εμένα να κόβω – αντλώντας σατανικά άγρια χαρά - αργά αλλά σταθερά το σκοινί που την συγκρατεί). Ένα μηχανάκι με πνιχτές στριγκλιές από τα φρεναρίσματα που απαιτούν οι επιδέξιοι ελιγμοί (βλέπε παραπάνω) διακόπτει την οπτική αυτή αναμέτρηση και μας επαναφέρει στο σκληρό και αδυσώπητο αγώνα για την ανεύρεση ταξιού. Κάπου εδώ – αν όχι εδώ τουλάχιστον στις επόμενες σειρές - νομίζω ότι η προοικονομία της αφήγησης απαιτεί με κάποιο τρόπο το μαρτύριο μου να λάβει τέλος, αφού όποιος το διαβάζει θα έχει αρχίσει ήδη να σκέφτεται τι θα κάνει μετά, τι μαλακία έκανε που διάβασε το αυτό κείμενο, τι έφαγε πιο πριν ή τι θα φάει μετά. Το επόμενο ταξί έχει βγάλει αλάρμ από αρκετά πιο νωρίς, σημείο ενθαρρυντικό και πράγματι σταμάτα στο ύψος της θείας ενώ εγώ δυσκολεύομαι να συγκρατήσω το χαμόγελο μου σίγουρος ότι θα εξυπηρετήσει εμένα δεδομένου ότι τα Πανεπιστήμια ως προορισμός είναι φύσει και κυρίως θέσει κομβικός και κατά συνέπεια βολικός για κάθε έμπειρο ταξιτζή. Χαμόγελο, βέβαια που μετατρέπεται ταχύτατα από χαμόγελο Μπονάτσου σε χαμόγελο Κυριάκου Μητσοτάκη, ενώ συνεχίζεται με εντατικότερους πλέον ρυθμούς η παραγωγή εκ μέρους μου άφθονου ιδρώτα με αποτέλεσμα ήδη να νιώθω το γνωστό αίσθημα δυσαρέσκειας που περιγράφεται από τη φράση : κολλάνε τα ρούχα πάνω μου και ειδικά στις δασύτριχες μασχάλες μου (ας μην αναφερθώ εκτενέστερα..) Είπαμε όμως, αρκετά με το μαρτύριο, οπότε ο Παντελεήμων (καμία σχέση με τον περιπτερά της γειτονιάς που συστήνεται σε αγνώστους ως Παντελεήμων ως πιο αριστοκρατικό έναντι του λαϊκού, οριακά λούμπεν Παντελής) με λυπάται και εμφανίζεται ταξί ελεύθερο (ταξί ελεύθερο τέτοια ώρα ? είναι προφανές ότι πρόκειται για θαύμα Θεού..) που σταματά μπροστά μου.. Λύτρωση.. Αποθέωση.. Σταυρώστε με (με την έννοια της αποθέωσης όπως τραγουδήθηκε και υμνήθηκε από την μεγάλη μας τραγωδό Έφη Σαρρή (βλέπε σχετικό λινκ: http://www.efisarri.com)/.
O ταξιτζής, φτυστός ο αδερφός του Παύλου Κοντογιαννίδη κατεβάζει το παράθυρο:
«Για πού?»
«Πανεπιστήμια» απαντάω
«Οκ - μου λέει - αλλά ..»
«Ναι ,ναι» τον διακόπτω - τι αλλά τέτοια ώρα καίγομαι - και κάνω να μπουκάρω –
«Ναι – συνεχίζει - αλλά από την πάνω μεριά.»
Τον κοιτάω ..είναι μαλάκας - σκέφτομαι, και γρήγορα περνάω από την πάνω πλευρά του αμαξιού, ανοίγω την πόρτα, μπαίνω και δίνω το σήμα: «φύγαμε»..
Με κοιτάζει απ τον καθρέφτη «ε, μάλλον δε με κατάλαβες - από την πάνω πλευρά των πανεπιστημίων εννοούσα..» .. είναι μαλάκας - σκέφτεται. Το μόνο που καταφέρνω να ψελλίσω, με ευγλωττία Θοδωρή Δρακάκη είναι ένα «ναι, ναι βέβαια κανένα πρόβλημα».

Των φρονίμων τα παιδιά να κοιτάνε τη δουλειά τους

Ανοίγω τα μάτια μου. Πάντα πρώτα το δεξί μήπως έτσι αποφύγω ν ανοίξω το αριστερό – όχι δεν είναι άγγελος κυρίου όπως υποψιάζομαι αλλά το ξυπνητήρι του υπερσύγχρονου 3G XPP RS 4X4=16ης γενιάς κινητού μου. Πατάω κάποιο κουμπί – είναι η μόνη στιγμή που χαίρεσαι σε τούτον τον ντουνιά που με τον αντίχειρα σου πατάς ταυτόχρονα δεκαπέντε κουμπιά σ αυτά τα πράματα του διαβόλου που συνακολουθώντας την πορεία της ευφυΐας στον σύγχρονο κόσμο όλο και μικραίνουν με σκοπό να γίνουν μια μέρα τσιπς που κατά τον πάτερ της γειτονιάς, προσωπικό μου φίλο και εξομολόγο θα μας τα βάλουν με ένεση στο δέρμα προκειμένου να μας ελέγχουν. Σκέφτομαι ύπουλα: έχω άλλα πέντε λεπτά.. Ίσα ίσα για τη γλύκα. Παρένθεση: το να καταφέρεις να σηκωθείς νωρίς το πρωί βρίσκεται λίγο πριν τη θέωση. (Στη θέωση δεν σηκώνεσαι). Και με ευλυγισία ιπποπόταμου γυρίζω το κεφάλι μου και αλλάζω πλευρό.. Από τις λίγες αλλαγές, στις οποίες προσαρμόζομαι ταχύτατα. Για τα επόμενα πέντε λεπτά η διήγηση ωσάν ταινία του Σκορσέζε κάνει κοιλιά..

Κοιλιά

Ανοίγω τα μάτια μου σαν από έμπνευση έντρομος. Αμάν σκέφτομαι! ο θερμοσίφωνας. Σηκώνομαι - κατεβάζω το θερμοσίφωνα .. Στον ερχομό πέφτει το μάτι μου (το δεξί όπως πολύ σωστά θα ενθυμείσθε αγαπητέ) στο μεγάλο ρολόι. Το μεγάλο ρολόι είναι - επεξηγώ ευθύς - που φοράω στο χέρι μου, δώρο της μανούλας μου, όταν έκλεισα τα 9 οπότε και είχα μάθει πλέον να λέω την ώρα σκορπώντας ρίγη συγκίνησης σε συγγενείς και φίλους. Το ρολόι αυτό, και αντιπαρέρχομαι πιθανά κακεντρεχή σχόλια, πέραν της διαχρονικότητας και της τεράστιας συναισθηματικής αξίας (εξ ου και ο χαρακτηρισμός μεγάλο) είναι αδιάβροχο στα 152,67 τ. μ και φέρει χρονόμετρο, αντίστροφο και κανονικό, ενώ με το πάτημα ενός και μόνον κουμπιού αποσυντονίζεται. Συνειδητοποιώ ότι έχω αργήσει ήδη μισή ώρα. Αλαφιάζομαι. Όλη μου η ζωή περνά μπροστά απ τα μάτια μου σαν τοπ τεν του μέγκα σταρ. Ανοίγω τη ντουλάπα, ρίχνω τον καλόγερο κάτω, ντύνομαι άρον άρον, χτυπάω την πίσω δεξιά γωνία του κεφαλιού μου στο ανοιγμένο ντουλάπι, πετώ το απαιτούμενο μπινελίκι και εγκαλώ το ντουλάπι σε τάξη, φοράω κάλτσες, μια γκρι – μια καφέ (δεν είναι κάποια νέα μόδα απλά δεν μπορώ να βρω την άλλη) παπούτσια κατά προτίμηση του ίδιου ζευγαριού, αρπάζω ότι βρω μπροστά μου ..τσάντα, κλειδιά, κινητό, πιστωτικές, επιταγές, μετρητά, χαρτοφύλακας εε κατ κατ, άκυρο θα έβλεπα πάλι λεφτά στον ύπνο μου – δεν εξηγείται αλλιώς .. Πάμε πάλι. Τι έλεγα.. α ναι, αρπάζω τσάντα, κλειδιά, κινητό, γάλα (γάλα?) βγαίνω έξω, κλείνω την πόρτα, καλώ ασανσέρ, ξανανοίγω την πόρτα αφήνω το γάλα στο ψυγείο. Μου παίρνουν το ασανσέρ, χωρίς να το σκεφτώ κουτρουβαλώ τα σκαλοπάτια (όχι, δεν έπεσα), προσπαθώ να κρατήσω την ισορροπία μου ώστε να μη χρειαστεί να νιώσω το κρύο μάρμαρο της σκάλας στο μάγουλο μου και ναι ως εκ θαύματος βγαίνω από την πόρτα άθικτος. Ντριμπλάρω κάτι απειλητικούς κάδους και ξεχύνομαι στο δρόμο.