Έτερον εκάτερον

Εξηγούμαι εξ αρχής άλλο άθεος και άλλο άθρησκος.
Έχει γίνει πολύ της μόδας για την alternative κοινότητα της ελληνικής κοινωνίας η εκπεφρασμένη αθεΐα. Στην προσπάθεια τους να διαχωριστούν σαφέστερα από τα mainstream ρεύματα και να διαφοροποιηθούν περαιτέρω, δηλώνουν απερίφραστα άθεοι. Η αθεΐα όμως δεν αποτελεί πεποίθηση αλλά βίωμα. Το ένστικτο για θεό, η ανάγκη για θεό που όλοι έχουμε μέσα μας εκδηλώνεται κατά βάση, όταν αισθανόμαστε κατώτεροι των συνθηκών, όταν νιώθουμε ανήμποροι – πρόκειται «για έναν άνανδρο διάβολο που είναι μέσα μας και που ευχαρίστως κλαυθμηρίζει και σταυρώνει τα χεριά και αφιερώνεται σε λατρείες». Συνεπώς, όταν καταφέρεις πραγματικά να σκοτώσεις αυτό το φτωχοδιάβολο, τότε πια οι ελπίδες σου τελειώνουν σε σένα, το εφικτό σταματά εκεί που σταματάνε οι δυνατότητες σου. Και φυσικά δεν περιλαμβάνει την επίκληση συμπαντικών συνωμοσιών (διατύπωση κοέλιο) ή αέναης αποκατάστασης της τάξης χάριν διατήρησης της εντροπίας. Πρόκειται για την αντικατάσταση της αισιόδοξης ψευδαίσθησης ισχύος με την πιο μοναχική, εσωτερική παντοδυναμία. Που συνοδεύεται από ένα στυφό αίσθημα παρόμοιο με την απογοήτευση. Αυτός που πραγματικά αποδέχεται το θάνατο Του, δεν το διατυμπανίζει χαμογελαστός αλλά όταν μιλάνε για Αυτόν, φέρεται σαν να αναφέρονται σε κάποιον πεθαμένο που του χρώσταγε λεφτά..