Οδηγίες Δημιουργίας Προφίλ

Μετά από πολύμηνο σαφάρι σε sites τύπου Facebook, hi5, myspace και ενδελεχή ανάγνωση και μελέτη των προφίλ των απανταχού χρηστών των εν λόγω ιστοτόπων, παραθέτω ότι με συγκίνησε περισσότερο από τα ευρήματα μου.

Σημειώνω ότι το δείγμα ήταν άτομα ηλικίας 15- 28,5 (?).

Οι περισσότερες από τις παρακάτω φράσεις έχουν μεταφερθεί αυτούσιες διά της πασίγνωστης τεχνικής Κόπι & Πέιστ. Απομακρύνετε τυχόν μικρά παιδιά απο το τυχόν δωμάτιο, κλειδώστε τρεις φορές, κλείστε το θερμοσίφωνα, φορέστε τα σουρρεαλιστικά σας γυαλιά και προσδεθείτε.

Οποιαδήποτε σύμπτωση με πρόσωπα και ατάκες μόνο τυχαία δεν είναι και σχετίζεται απόλυτα με την πραγματικότητα.

Οι 10 (παρα μία) πιο καυτές απαντησεις στην ενότητα αγαπημένη μουσική


1) Κιάμος, Βέρτης, Beggin

2) Πλούταρχος -τα παλιά, Στέλιος, Στράτος

3) alternative, trip hop, chill out...electro,techno,minimal,house, xatzigiannis panta!

4) Den mou aresoun sygekrimena bands h paragwgoi.An to hit leei to akouw opoiou ki an einai!

5) psycedelic,pop k genika 3ena emporika

6) Guns n' Roses, Greenday , 3 doors down , Backstreet Boys (sta niata mou).... k alla polla - de mou rxontai tora...

7) KARRAS VASILIS 8EOS

8) ksena kai alla tetoia..

9) greek mpuzukia





Οι 10 (παρα τρεις) πιο καυτές απαντήσεις στην ενότητα αγαπημένες ταινίες


1) ta 8rillakia

2) twra mou rxontai peirates to 1

3) Peirazei pou ekei pou lew auth 8a einai h agaphmenh mou tainia klp olo bgainei kati kainourio kalitero? Opote den exw agapimeno tipota dioti einai polla auta pou mou aresoun

4) APOCALYPTO, MEMENTO kai fusika TOY STORY!!!!!

5) step up1 step up 2 and many others

6) 1)To kuNiGi tC EuTuXiAc(me WiLL SmiTh..8e0c) 2)Swall we Dance?(me Lopez k' Ritsard..Katapliktiki ermineia)

7) Liza k oloi oi alloi!!!!!!!! <..ALTER EGW..>(to pio 8eiko!!!!!),euro trip,scary movies,american pie,litlle man(loOoOoOoOoOl)ksan8ies gkomenoi

Υ.Σ.1: Ο Θεός να μας φυλάει από πάσαν νόσο και πάσα μαλακίαν

Υ.Σ.2: Αν κάποιος συμπαθής αναγνώστης έχει να παραθέσει κάτι ανάλογο από δική του προσωπική έρευνα, υπόσχομαι να το οικειοποιηθώ.

Έτερον εκάτερον

Εξηγούμαι εξ αρχής άλλο άθεος και άλλο άθρησκος.
Έχει γίνει πολύ της μόδας για την alternative κοινότητα της ελληνικής κοινωνίας η εκπεφρασμένη αθεΐα. Στην προσπάθεια τους να διαχωριστούν σαφέστερα από τα mainstream ρεύματα και να διαφοροποιηθούν περαιτέρω, δηλώνουν απερίφραστα άθεοι. Η αθεΐα όμως δεν αποτελεί πεποίθηση αλλά βίωμα. Το ένστικτο για θεό, η ανάγκη για θεό που όλοι έχουμε μέσα μας εκδηλώνεται κατά βάση, όταν αισθανόμαστε κατώτεροι των συνθηκών, όταν νιώθουμε ανήμποροι – πρόκειται «για έναν άνανδρο διάβολο που είναι μέσα μας και που ευχαρίστως κλαυθμηρίζει και σταυρώνει τα χεριά και αφιερώνεται σε λατρείες». Συνεπώς, όταν καταφέρεις πραγματικά να σκοτώσεις αυτό το φτωχοδιάβολο, τότε πια οι ελπίδες σου τελειώνουν σε σένα, το εφικτό σταματά εκεί που σταματάνε οι δυνατότητες σου. Και φυσικά δεν περιλαμβάνει την επίκληση συμπαντικών συνωμοσιών (διατύπωση κοέλιο) ή αέναης αποκατάστασης της τάξης χάριν διατήρησης της εντροπίας. Πρόκειται για την αντικατάσταση της αισιόδοξης ψευδαίσθησης ισχύος με την πιο μοναχική, εσωτερική παντοδυναμία. Που συνοδεύεται από ένα στυφό αίσθημα παρόμοιο με την απογοήτευση. Αυτός που πραγματικά αποδέχεται το θάνατο Του, δεν το διατυμπανίζει χαμογελαστός αλλά όταν μιλάνε για Αυτόν, φέρεται σαν να αναφέρονται σε κάποιον πεθαμένο που του χρώσταγε λεφτά..

Θοωρδής Δαρκάικης

Ο θρύλος αυτού του ζωντανού μύθου των δελτίων ειδήσεων μιλάει για ένα ορεινό χωριό του κάμπου ενός νησιού. Οι πιο παλιοί θυμούνται με δυσκολία το μικρό Θοδωρή, που τότε τον φώναζαν Δέδε λόγω της δυσκολίας του να πει οτιδήποτε άλλο περά από δεδεδε-δεδε-δεδε... Μπορούσε βέβαια να μιλήσει κανονικά αλλά όποτε το επιχειρούσε του έπαιρνε τόσο πολύ χρόνο ώστε κανένας συνομιλητής δεν είχε την υπομονή να συζητήσει μαζί του. Φυσικά, αυτό επιδρούσε στον ψυχισμό του μικρού Θοδωρή με τρόπο καταλυτικό κάνοντας τον εσωστρεφή και συχνά αντικοινωνικό και στην εφηβεία, πλέον, επιθετικό. Έμενε όλη μέρα κλεισμένος στο δωμάτιο του διαβάζοντας τους Times της Άνω Τιθορέας, ενώ το βράδυ έβλεπε εφιάλτες – όπου ο ίδιος εκφωνούσε ειδήσεις. Η κατάσταση αυτή είχε προβληματίσει τους γονείς του, ώστε η μάνα του σκεφτόταν να τον τάξει στην Παναγία την Μουρεσάν, ενώ ο πατέρας του επέμενε να τον ταΐζουν γλιστρίδα, καθώς ο δάσκαλος είχε πει ότι έτσι μόνο θα λυνόταν η γλώσσα του. Άδικα.. Από την πολλή γλιστρίδα το παιδί έπαθε στο τέλος τροφική δηλητηρίαση με εξουθενωτικές διάρροιες, που ανάγκασαν τους γονείς να τον μεταφέρουν σε σχήμα ‘Γ’ στην πόλη. Εκεί, ο γιατρός συνέστησε άμεση διακοπή της γλιστριδοθεραπείας, ενώ πρότεινε στους γονείς να ανανεώσουν τις παραστάσεις του μικρού και γενικά να προωθούν την κοινωνικότητα του. Το ίδιο βράδυ η οικογένεια πήγε συνεπώς σε μια παράσταση σε θερινό κινηματογράφο, μια πολυτέλεια για την εποχή. Εκείνο τον καιρό έκανε μεγάλη επιτυχία το ‘Μοντέρνα Σταχτοπούτα’ με την εθνική μας σταρ Αλίκη Γιουβουκλάκη. Ο μικρός Θοδωρής ταυτίστηκε εξ αρχής με την πρωταγωνίστρια, που πτωχή πλην τίμια κυνηγούσε την καταξίωση της. Στη σκηνή δε που η πρωταγωνίστρια ως γραμματεύς δακτυλογραφεί όσα της υπαγορεύονται, αναφωνούσα: «Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα» καυτά δάκρυα κυλούσαν στα τρυφερά του μάγουλα. Αυτό ήταν. Εκείνο το βραδύ ορκίστηκε στον αη Γιάννη τον Καπνιστή ότι θα άλλαζε μια για πάντα. Τις επόμενες μέρες δεν κοιμόταν καθόλου - ξενυχτούσε τα βράδια ασκούμενος. Ο θρύλος λέει ότι τις 3 πρώτες νύχτες δεν έλεγε τίποτα άλλο εκτός από τις συλλαβές τα και τε, εναλλάξ. Σιγά σιγά κατάφερε να σχηματίσει τις πρώτες λεξούλες. Οι ασκήσεις ευγλωττίας συνεχίστηκαν με αμείωτο ρυθμό. Σύντομα, ήταν σε θέση να μιλάει κανονικά, ενώ όλοι στο χωριό μιλούσαν για μιράκολο. Ο μικρός Θοδωρής ωστόσο αντί να κολακευτεί συνέχισε να προσπαθεί. Στόχος πια ήταν οι 1538,52 λέξεις ανά λεπτό. Όποτε κουραζόταν, έλεγε μέσα του: «Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα».

Μετά από λίγους μήνες, του ήταν πλέον δύσκολο να συνεννοηθεί με οποιονδήποτε λόγω της παροιμιώδους ταχύτητας με την οποία μιλούσε – είχε πετύχει την απόλυτη ανατροπή και άλλα τέτοια συγκλονιστικά. Από τότε έμεινε κι η γνωστή παροιμία:« Λάλησε ο Θόδωρος, πάει ο Μωάμεθ στο βουνό και τον τρων οι κότες». Το χωριό δεν τον χωρούσε πια.. Ώσπου ένα βράδυ είπε στη μάνα του την αλληγορική φράση: «Μάνα, το γάλα λήγει αύριο» και πήδηξε στην καρότσα ενός φορτηγού που πήγαινε στην Αθήνα. Κανείς δεν τον ξαναείδε στο χωριό για χρόνια. Όταν πια επέτρεψε 4 έτη φωτός, 34 μήνες, 2 σάββατα και 3 τρίωρα μετά, ήταν πλέον μεγάλος και τρανός. Και ζήσαν αυτοί καλά, παρότι αυτός εκφωνεί ειδήσεις..

Υ. Γ: Γιά όσους δεν πιστεύουν ότι ο ήρωας της ιστορίας δουλεύει πράγματι ως εκφωνητής ειδήσεων και επειδή μ αρέσει να μιλάω με ντοκουμέντα:

Υ. Γ 2: Οποιαδήποτε σύμπτωση με πρόσωπα και καταστάσεις είναι τυχαία και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.

Των φρονίμων τα παιδιά να κοιτάνε τη δουλειά τους, Μέρος 3ο και Τελευταίο

Η κατάσταση παλαντζάρει μεταξύ τραγικού και κωμικού, εγώ προσπαθώ να σκουπίσω τον ιδρώτα μου με ότι στεγνό έχει απομείνει πάνω μου και ο ταξιτζής το έχει ρίξει στη μούγκα - προφανώς από καχυποψία – σου λέει σε τι καθυστερημένο πέσαμε (το λέω αυτό γιατί είναι γνωστό ότι οι ταξιτζήδες πλήττονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή και όχι μόνο, μαζικά από το φαινόμενο Λιάνα Κανέλλη – μεταφράζω: δηλαδή έχουν γνώση και άποψη για όλους και για όλα, και εξανίστανται αν διαφωνήσεις). Με τα πολλά, μετά από λίγα λεπτά και μιας και η κίνηση είχε αρχίσει να σπάει και επί τη ευκαιρία σημειώνω εδώ τον 7ο νόμο της κίνησης: η κίνηση σπάει πάντα όταν έχεις φτάσει στον προορισμό σου, ποτέ όταν ξεκινάς – φτάνουμε στην πάνω πλευρά των πανεπιστημίων. Σε χρόνο dt βγαίνω από το ταξί, διασχίζω το δρόμο – δεν απέχω πλέον παρά ελάχιστα – και αναμεταξύ σκέφτομαι τι θα πω, πως θα δικαιολογηθώ – πρέπει να σκεφτώ κάτι πρωτότυπο – τι όμως ; Πρέπει να ναι κάτι που δεν θα ακούγεται συχνά – βλέπε
1) Είχε κίνηση
2) Έχασα το λεωφορείο
3) Έβρεχε
4) Δεν μπορούσα να βρω παρκάρισμα –
αλλά και από την άλλη δεν θα πρέπει να απαιτείται η αφέλεια του ακροατή για να γίνει πιστευτό π. χ από τα
1) Τράκαρα
2) Έδινα αίμα
3) Παντρευόταν η μάνα μου
4) Έχασε ο ΠΑΟΚ
στα πιο προκλητικά τύπου
1) Με απήγαγαν Πλουτώνιοι
2) Γιγάντιο τσουνάμι έπληξε την Άνω Τούμπα
3) Έβρεξε αλογάκια της Παναγίας (της Μυρτιδιώτισσας)
Δεν έχω καταλήξει ακόμα κι είμαι ήδη στο διάδρομο που καταλήγει στην επιθυμητή αίθουσα. Παραιτούμαι από την ιδέα της εντυπωσιακής δικαιολογίας και αποφασίζω να εφαρμόσω την ολ- ταιμ- κλασικ στρατηγική του μετρημένου πλην εμφανώς ταραγμένου: «μου συνέβη κάτι προσωπικό» που και ερωτήματα δεν εγείρει και σεβασμό απαιτεί. Η μεγάλη στιγμή ζυγώνει, παίρνω ύφος πληγωμένου μονόκερου, νιώθω την αδρεναλίνη μου να ανεβαίνει, το άγχος του ψεύτη να με κοκαλώνει, θυμάμαι τη συμβουλή του Μιγιάγκι (Μπριδ ιν, μπριδ άουτ), παίρνω βαθιά ανάσα, χτυπάω την πόρτα, την τραβάααω και κάνω το μετέωρο βήμα του πελαργού, μα, μα η αίθουσα είναι, είναι άδεια ?!
Μετά το πρώτο σοκ, βγαίνω από την αίθουσα ψάχνοντας για κάποια λογική εξήγηση όπως ανακοίνωση αλλαγής αίθουσας, εξαγγελία απεργίας εκπαιδευτικών ανώτερων βαθμίδων ή τέλος πάντων κηδειόχαρτο επίτιμου διδάκτορα αλλά μάταια.. Και τότε μια απρόσμενης ευφυίας και ανείπωτης πρωτοτυπίας ιδέα – που όμοιο της έχει να εμφανιστεί από το 94 – αναφωνώ: «τηλέφωνο».. Πατάω όλα τα κουμπιά μαζί (βλέπε παραπάνω), απαντάει η μάνα μου, της κλείνω στα μούτρα γιατί θέλω να την κάνω να κολλήσει (?) και με εξαιρετικής λεπτότητας χειρουργικές κινήσεις καταφέρνω να πάρω τον πρώτο σχετικό που περνά από το μυαλό μου. Τα τουτ τουτ αυτή τη στιγμή ακούγονται ως τοοοοοοοοοοοοοοοουυυυυυτ τοοοοοοοοοοουυυυυυτ, τα μετράω - ένα δυο τρ-
«έλα ρε, τι λέει?»
«Ρε να σου πω, που έχουμε μάθημα?»
«Μάθημα? Α, ναι .. Ρε δεν έμαθες? – τελικά θα γίνει αύριο»
!!! Το παίζω κουλ. Μη με περάσουν για χαιβάνι.
«Α, ναι ε.. Βασικά θυμόμουν ότι κάτι άλλαξε απλά δεν ήμουν σίγουρος – και έλεγα μην ξυπνήσω άδικα – Οκ ρε, τα λέμε αύριο»
«Οκ ρε, τα λέμε»

Ηθικό δίδαγμα: Μην αφήνεις για σήμερα, ότι μπορείς να κάνεις αύριο

Των φρονίμων τα παιδιά να κοιτάνε τη δουλειά τους, Μέρος 2ο

Το μυαλό μου προσπαθεί να λειτουργήσει: με λεωφορείο δεν παίζει –οπότε ταξί – στρίβω αποφασιστικά για να βγω στον κεντρικό, ενώ νιώθω ήδη τις πρώτες σταγόνες ιδρώτα στο μέτωπο μου συνοδευόμενες από την ανάλογη θερμότητα αλλά ευτυχώς για την ώρα όχι και την χαρακτηριστική συνοδό μυρωδιά υπερλειτουργούντος ατμοσίδερου Stirella.. Πω ρε πούστη μονολογώ και δεν πρόλαβα να βάλω και axe. Μπα καλύτερα σκέφτομαι.. Θα πέφταν όλες πάνω μου. Λυσσάρες

Κοιλιά Δεύτερη

Εδώ, το πλάνο έχει εστιάσει στον κεντρικό δρόμο που σφύζει από κίνηση όπως κάθε δρόμος που σέβεται τον εαυτό του τέτοια ώρα καθημερινή πλην πέμπτης και εθνικών εορτών. Λεωφορεία στριμώχνονται, αμάξια κορνάρουν, μηχανάκια κάνουν ελιγμούς F-16, και πεζοί διασχίζουν ανέμελα την άσφαλτο σε οποιοδήποτε δυνατό σημείο – εξαιρούνται διαβάσεις και φανάρια. Εγώ είμαι εκείνος ο αναμαλλιασμένος στη διασταύρωση όχι της πρώτης ε, δεύτερης τρίτης, τέταρτης καθέτου στον κεντρικό – να, ζουμάρει η κάμερα τώρα - με το χέρι ανυψωμένο σε οξεία γωνία, σαφώς μικρότερη των 45 μοιρών. Η παρουσία της κυρίας λίγο πιο μπροστά μου, με παρόμοιες προθέσεις με τις δικές μου αυξάνει τη δραματικότητα της κατάστασης καθώς είναι ολοφάνερο από την σχετική μας θέση ότι εκείνη θα εξυπηρετηθεί πριν από μένα.
Ευτυχώς, θυμήθηκα να πάρω μαζί μου τον προσωπικό μου διακτινιστή. Τσεκάρω στην τσέπη μου – ναι εδώ είναι. Πάλι καλά που τον φόρτισα αποβραδίς. Το μόνο που χρειάζομαι τώρα είναι να βρω ένα χώρο όπου κανείς δε θα προσέξει την εξαφάνιση μου, είναι κανόνας ότι δεν πρέπει να προκαλούμε τους μαγκλ (σε σειρά βιβλίων υπο των τίτλο Χάρρη Πώταιρ που αναμένεται σύντομα να κάνει πάταγο σύμφωνα με την οξυδέρκεια μου, ως Μαγκλ αναφέρονται οι μη έχοντες μαγικές ικανότητες άνθρωποι που διαχωρίζονται από τους έχοντες – κάτι ανάλογο με τους μη έχοντες μέσο στη σύγχρονη κοινωνία). Συνέρχομαι γρήγορα και επανέρχομαι στην πραγματικότητα.
Ήδη έχουν περάσει 5 ταξί, τα 2 σταμάτησαν διερευνητικά – το ένα παραλίγο πάνω μου – και η κατάσταση παραμένει η ίδια, ενώ η κυρία μπροστά έχει αρχίσει να μου ρίχνει ανησυχητικές ματιές, καθώς πλέον έχει αντιληφθεί την ανταγωνιστική παρουσία μου (Κάπου εδώ εισβάλλει υποσυνείδητα στο μυαλό μου η εικόνα της σεβαστής κυρίας σε στάση μπάντζι τζάμπινγκ με εμένα να κόβω – αντλώντας σατανικά άγρια χαρά - αργά αλλά σταθερά το σκοινί που την συγκρατεί). Ένα μηχανάκι με πνιχτές στριγκλιές από τα φρεναρίσματα που απαιτούν οι επιδέξιοι ελιγμοί (βλέπε παραπάνω) διακόπτει την οπτική αυτή αναμέτρηση και μας επαναφέρει στο σκληρό και αδυσώπητο αγώνα για την ανεύρεση ταξιού. Κάπου εδώ – αν όχι εδώ τουλάχιστον στις επόμενες σειρές - νομίζω ότι η προοικονομία της αφήγησης απαιτεί με κάποιο τρόπο το μαρτύριο μου να λάβει τέλος, αφού όποιος το διαβάζει θα έχει αρχίσει ήδη να σκέφτεται τι θα κάνει μετά, τι μαλακία έκανε που διάβασε το αυτό κείμενο, τι έφαγε πιο πριν ή τι θα φάει μετά. Το επόμενο ταξί έχει βγάλει αλάρμ από αρκετά πιο νωρίς, σημείο ενθαρρυντικό και πράγματι σταμάτα στο ύψος της θείας ενώ εγώ δυσκολεύομαι να συγκρατήσω το χαμόγελο μου σίγουρος ότι θα εξυπηρετήσει εμένα δεδομένου ότι τα Πανεπιστήμια ως προορισμός είναι φύσει και κυρίως θέσει κομβικός και κατά συνέπεια βολικός για κάθε έμπειρο ταξιτζή. Χαμόγελο, βέβαια που μετατρέπεται ταχύτατα από χαμόγελο Μπονάτσου σε χαμόγελο Κυριάκου Μητσοτάκη, ενώ συνεχίζεται με εντατικότερους πλέον ρυθμούς η παραγωγή εκ μέρους μου άφθονου ιδρώτα με αποτέλεσμα ήδη να νιώθω το γνωστό αίσθημα δυσαρέσκειας που περιγράφεται από τη φράση : κολλάνε τα ρούχα πάνω μου και ειδικά στις δασύτριχες μασχάλες μου (ας μην αναφερθώ εκτενέστερα..) Είπαμε όμως, αρκετά με το μαρτύριο, οπότε ο Παντελεήμων (καμία σχέση με τον περιπτερά της γειτονιάς που συστήνεται σε αγνώστους ως Παντελεήμων ως πιο αριστοκρατικό έναντι του λαϊκού, οριακά λούμπεν Παντελής) με λυπάται και εμφανίζεται ταξί ελεύθερο (ταξί ελεύθερο τέτοια ώρα ? είναι προφανές ότι πρόκειται για θαύμα Θεού..) που σταματά μπροστά μου.. Λύτρωση.. Αποθέωση.. Σταυρώστε με (με την έννοια της αποθέωσης όπως τραγουδήθηκε και υμνήθηκε από την μεγάλη μας τραγωδό Έφη Σαρρή (βλέπε σχετικό λινκ: http://www.efisarri.com)/.
O ταξιτζής, φτυστός ο αδερφός του Παύλου Κοντογιαννίδη κατεβάζει το παράθυρο:
«Για πού?»
«Πανεπιστήμια» απαντάω
«Οκ - μου λέει - αλλά ..»
«Ναι ,ναι» τον διακόπτω - τι αλλά τέτοια ώρα καίγομαι - και κάνω να μπουκάρω –
«Ναι – συνεχίζει - αλλά από την πάνω μεριά.»
Τον κοιτάω ..είναι μαλάκας - σκέφτομαι, και γρήγορα περνάω από την πάνω πλευρά του αμαξιού, ανοίγω την πόρτα, μπαίνω και δίνω το σήμα: «φύγαμε»..
Με κοιτάζει απ τον καθρέφτη «ε, μάλλον δε με κατάλαβες - από την πάνω πλευρά των πανεπιστημίων εννοούσα..» .. είναι μαλάκας - σκέφτεται. Το μόνο που καταφέρνω να ψελλίσω, με ευγλωττία Θοδωρή Δρακάκη είναι ένα «ναι, ναι βέβαια κανένα πρόβλημα».

Των φρονίμων τα παιδιά να κοιτάνε τη δουλειά τους

Ανοίγω τα μάτια μου. Πάντα πρώτα το δεξί μήπως έτσι αποφύγω ν ανοίξω το αριστερό – όχι δεν είναι άγγελος κυρίου όπως υποψιάζομαι αλλά το ξυπνητήρι του υπερσύγχρονου 3G XPP RS 4X4=16ης γενιάς κινητού μου. Πατάω κάποιο κουμπί – είναι η μόνη στιγμή που χαίρεσαι σε τούτον τον ντουνιά που με τον αντίχειρα σου πατάς ταυτόχρονα δεκαπέντε κουμπιά σ αυτά τα πράματα του διαβόλου που συνακολουθώντας την πορεία της ευφυΐας στον σύγχρονο κόσμο όλο και μικραίνουν με σκοπό να γίνουν μια μέρα τσιπς που κατά τον πάτερ της γειτονιάς, προσωπικό μου φίλο και εξομολόγο θα μας τα βάλουν με ένεση στο δέρμα προκειμένου να μας ελέγχουν. Σκέφτομαι ύπουλα: έχω άλλα πέντε λεπτά.. Ίσα ίσα για τη γλύκα. Παρένθεση: το να καταφέρεις να σηκωθείς νωρίς το πρωί βρίσκεται λίγο πριν τη θέωση. (Στη θέωση δεν σηκώνεσαι). Και με ευλυγισία ιπποπόταμου γυρίζω το κεφάλι μου και αλλάζω πλευρό.. Από τις λίγες αλλαγές, στις οποίες προσαρμόζομαι ταχύτατα. Για τα επόμενα πέντε λεπτά η διήγηση ωσάν ταινία του Σκορσέζε κάνει κοιλιά..

Κοιλιά

Ανοίγω τα μάτια μου σαν από έμπνευση έντρομος. Αμάν σκέφτομαι! ο θερμοσίφωνας. Σηκώνομαι - κατεβάζω το θερμοσίφωνα .. Στον ερχομό πέφτει το μάτι μου (το δεξί όπως πολύ σωστά θα ενθυμείσθε αγαπητέ) στο μεγάλο ρολόι. Το μεγάλο ρολόι είναι - επεξηγώ ευθύς - που φοράω στο χέρι μου, δώρο της μανούλας μου, όταν έκλεισα τα 9 οπότε και είχα μάθει πλέον να λέω την ώρα σκορπώντας ρίγη συγκίνησης σε συγγενείς και φίλους. Το ρολόι αυτό, και αντιπαρέρχομαι πιθανά κακεντρεχή σχόλια, πέραν της διαχρονικότητας και της τεράστιας συναισθηματικής αξίας (εξ ου και ο χαρακτηρισμός μεγάλο) είναι αδιάβροχο στα 152,67 τ. μ και φέρει χρονόμετρο, αντίστροφο και κανονικό, ενώ με το πάτημα ενός και μόνον κουμπιού αποσυντονίζεται. Συνειδητοποιώ ότι έχω αργήσει ήδη μισή ώρα. Αλαφιάζομαι. Όλη μου η ζωή περνά μπροστά απ τα μάτια μου σαν τοπ τεν του μέγκα σταρ. Ανοίγω τη ντουλάπα, ρίχνω τον καλόγερο κάτω, ντύνομαι άρον άρον, χτυπάω την πίσω δεξιά γωνία του κεφαλιού μου στο ανοιγμένο ντουλάπι, πετώ το απαιτούμενο μπινελίκι και εγκαλώ το ντουλάπι σε τάξη, φοράω κάλτσες, μια γκρι – μια καφέ (δεν είναι κάποια νέα μόδα απλά δεν μπορώ να βρω την άλλη) παπούτσια κατά προτίμηση του ίδιου ζευγαριού, αρπάζω ότι βρω μπροστά μου ..τσάντα, κλειδιά, κινητό, πιστωτικές, επιταγές, μετρητά, χαρτοφύλακας εε κατ κατ, άκυρο θα έβλεπα πάλι λεφτά στον ύπνο μου – δεν εξηγείται αλλιώς .. Πάμε πάλι. Τι έλεγα.. α ναι, αρπάζω τσάντα, κλειδιά, κινητό, γάλα (γάλα?) βγαίνω έξω, κλείνω την πόρτα, καλώ ασανσέρ, ξανανοίγω την πόρτα αφήνω το γάλα στο ψυγείο. Μου παίρνουν το ασανσέρ, χωρίς να το σκεφτώ κουτρουβαλώ τα σκαλοπάτια (όχι, δεν έπεσα), προσπαθώ να κρατήσω την ισορροπία μου ώστε να μη χρειαστεί να νιώσω το κρύο μάρμαρο της σκάλας στο μάγουλο μου και ναι ως εκ θαύματος βγαίνω από την πόρτα άθικτος. Ντριμπλάρω κάτι απειλητικούς κάδους και ξεχύνομαι στο δρόμο.