Skata

ο νόμος του μέρφι
Εδώ και μια-δυο μέρες (που αισθάνομαι καλύτερα) ψάχνω το λόγο που έπρεπε να αρρωστήσω λίγες μέρες πριν το __μημένο τέλος της εξεταστικής, ώστε να χάσω και το ταξιδάκι που οργάνωνα με μεράκι όμοιο παλιού μαστόρου. Διότι πως δικαιολογείται το ότι ψηνόμουνα ( κατά το αρνιόμουνα) στους 40 βαθιμούς C, ενώ την ίδια στιγμή έξω είχε 42; Δηλαδή ποιος ανώμαλος, ή μάλλον πιο σωστά, ποιος άλλος πιο ανώμαλος θα πάθαινε κάτι τέτοιο; Όπως είναι φανερό, κάποια ανώτερη συνομωσία κρύβεται πίσω από όλα αυτά..

Κάποια βαθύτερη τελεολογία (τι είπα πάλι), κάποια συμπαντική συγκυρία (κρατάτε σημειώσεις - δε θα τα ξαναπω) πρέπει να υποθάλπτεται από την φαινομενικά κοινή αμυγδαλίτιδα που με ανάγκασε να κάνω βουτιές στη μπανιέρα ώστε να πέσει ο πυρετός - ενώ συγχρόνως έριχνα πασιέντζες διότι ο πυρετός είχε μουλαρώσει στους 40 και δεν έλεγε να πέσει.(ναι, ναι καλά καταλάβατε εντός της μπανιέρας οι πασιέντζες)

Που με ανάγκασε - λέγω - να κάθομαι σα ζόμπι με το κεφάλι κουρκούτι μπροστά στη-ντηλεόραση για να περάσει η ώρα και να με "πιάσει" το πονστάν, το παναντόλ, το ντεπόον, το μεσουλίντ - ολά αυτά φυσικά εναλλάξ και ποτέ συγχρόνως. Στο τέλος, στις φλέβες μου έτρεχε ατόφια πενικιλλίνη. Να ναι καλά η μάνα μου, η άφιξη της οποίας λειτούργησε δραστικότερα όλων των αντιπυρετικών μαζί.. (Σκεφτόμουν ότι η παρουσία της μάνας μόνο τον καρκίνο του προστάτη δεν πρέπει να θεραπεύει..)

Την τρίτη μέρα κατά τας γραφάς, ο πυρετός άρχισε να γράφει και κάτω απο 40, και οι ολάνθιστες αμυγδαλιές μου (sic) άρχισαν να με πονάνε λιγότερο..

Είμαι ήδη καλύτερα.

Σκεφτόμουν ότι αυτό το ποστ έπρεπε να ναι σκόρπια λόγια και κομμάτια από το μεγάλο μαύρο βιβλίο των μπινελικίων, κυρίως για τον κ.κ Μέρφυ με τους κωλο__μενους νόμους του. Αποφάσισα όμως ότι ούτε νόημα έχει να μιζεριάζω ούτε να βρίζω, γαμώ την __.

Όλα για καλό (λέμε τώρα- κλασική ατάκα που διατυπώνεται μετά απο χοντρή αποτυχία, καθαρά για παρηγορητικούς λόγους)