Όταν έχεις τόσο καιρό να δώσεις σημεία ζωής, πρέπει στην επανεμφάνισή σου να συνταράξεις τα καθέκαστα, να τρίξουν πατώματα, να κλαιν μανάδες ε και τέλος πάντων να παραμιλήσει ο κοσμάκης. Ή τουλάχιστον αυτό επιβάλλει το Savouir Blog. Σκέφτηκα λοιπόν να ξεκινήσω τούτο το ποστ που επαγγέλεται την αλλαγη (kati san ton Obama ena prama) με μια παπακαλιατική σκήνη του τύπου:
είμαι μόνος σπίτι, εγκλωβισμένος σε αξεπέραστα προσωπικά διλήμματα, καθηλωμένος στην κουνιστή πολυθρόνα (αυτήν απ τα ΙΚΕΑ που έχετε αγοράσει όλοι σας - μη με κοιτάτε σα χαζοί), πίνω λίγο πέρδικα ον δε ροκς (εμπορική ονομασία: φαμους γκράους), καπνίζω σέρτικα, υπό τα τριξίματα κρουστών νταρκ τζαζζ συγκροτήματος και ενώ το βλέμμα μου πλανιέται αποχαυνωμένο στο κενό. Μέσα μου υπάρχει αυτός ο ανελέητος διχασμός (βλέπε- ποια να διαλέξω τη μάνα ή την κόρη) που δε με αφήνει να σταυρώσω κουβέντα, με έχει απομονώσει - είναι χαρακτηριστικό ότι έχω βάλει στο αθόρυβο το κινητο, ενώ το σταθερό χτυπά άδικα.
Αλλά είπα μέσα μου, Όχι Γιώργο..εε.. Μίμη (σόρι, είναι που έχω καιρό να ασχοληθώ με το μπλογκ)- όχι Μίμη λέω, αυτοί που σε διαβάζουν είναι άνθρωποι επιπέδου και δεν ψαρώνουν - (βέβαια ακόμα παραμένει το ερώτημα αφού όλοι είμαστε επιπέδου, ποιοι βλέπουν το X Factor- γιατι κάποιοι το βλέπουν, δεν μπορεί..)
Ε, τότε σκέφτηκα να το ρίξω στη μιζέρια.. Παλιό δοκιμασμένο κόλπο.... Έχομε και λέμε:
είμαι μόνος σπίτι, εγκλωβισμένος σε αξεπέραστα προσωπικά διλήμματα, καθηλωμένος στην κουνιστή πολυθρόνα (αυτήν απ τα ΙΚΕΑ που έχετε αγοράσει όλοι σας - μη με κοιτάτε σα χαζοί), πίνω λίγο πέρδικα ον δε ροκς (εμπορική ονομασία: φαμους γκράους), καπνίζω σέρτικα, υπό τα τριξίματα κρουστών νταρκ τζαζζ συγκροτήματος και ενώ το βλέμμα μου πλανιέται αποχαυνωμένο στο κενό. Μέσα μου υπάρχει αυτός ο ανελέητος διχασμός (βλέπε- ποια να διαλέξω τη μάνα ή την κόρη) που δε με αφήνει να σταυρώσω κουβέντα, με έχει απομονώσει - είναι χαρακτηριστικό ότι έχω βάλει στο αθόρυβο το κινητο, ενώ το σταθερό χτυπά άδικα.
Αλλά είπα μέσα μου, Όχι Γιώργο..εε.. Μίμη (σόρι, είναι που έχω καιρό να ασχοληθώ με το μπλογκ)- όχι Μίμη λέω, αυτοί που σε διαβάζουν είναι άνθρωποι επιπέδου και δεν ψαρώνουν - (βέβαια ακόμα παραμένει το ερώτημα αφού όλοι είμαστε επιπέδου, ποιοι βλέπουν το X Factor- γιατι κάποιοι το βλέπουν, δεν μπορεί..)
Ε, τότε σκέφτηκα να το ρίξω στη μιζέρια.. Παλιό δοκιμασμένο κόλπο.... Έχομε και λέμε:
σκατά η οικονομία, θερίζει η ακρίβεια, καλπάζει η ανεργία, χάλια οι πολιτικοί, χάλια και οι παπάδες, χάλια όλοι, σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας ντε?( εδώ ακολουθεί θρηνητικό αααααχ με συνοδευτικό χτύπημα στο στέρνο αλά μοιρολογίστρα). Αλλά και πάλι είπα παράεγινε κι αυτό. Όλοι μας κουραστήκαμε μ αυτούς που κουραστηκαν και βαρεθήκαμε αυτούς που βαρέθηκαν..
Όποτε είπα να κάνω κάτι που απέφευγα συστηματικά. Να μιλήσω για μένα. Αλήθεια όμως -όχι αυτά τα πραχτόρικα που λέγαμε σε προηγούμενα ποστς.. Απομακρύντε λοιπόν τα μικρά παιδιά και στήστε αυτί.
Τις τελευταίες 3 βδομάδες, πήγαινα σχεδόν καθημερινά στο ψυχιατρείο για μαθήματα. Νομίζω ότι μου άρεσε. Είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία έτσι κι αλλιώς.. Ο κόσμος εκεί είναι διαφορετικός. Για παράδειγμα, ο χρόνος όπως τον βιώνουμε εμείς που είμαστε έξω απο τον εν λόγω χώρο, εκεί είναι ανύπαρκτος. Υπάρχει η αίσθηση μιας μόνιμης ασάφειας και οι πιο πολλοί από τους τρόφιμους δεν μοιάζουν να τον αντιλαμβάνονται- να καταλαβαίνουν τη ροή του. Ή τουλάχιστον μέχρι να νιώσουν λιγότερο ευάλωτοι όποτε και θα απαιτήσουν να φύγουν- να βγουν από το νοσοκομείο. Να φύγουν μέχρι να ξαναγυρίσουν. Γιατί τα ψυχιατρικά νοσήματα αποτελούν χρόνιες καταστάσεις με συνεχείς υποτροπές. Αλλά ακόμα κι αν φύγουν, στα αλήθεια οι πιο πολλοί απ αυτούς που θα πάνε; Για ελάχιστους υπάρχει έξω μια οικόγενεια πρόθυμη να προσφέρει, να στηρίξει. Κανείς δεν βρέθηκε τυχαία στο ψυχιατρείο. Για κάθε τρόφιμο υπάρχει μια οικογένεια που ηρέμησε, που απαλλάχτηκε τόσο από τη ρετσινιά όσο και από τις επίπονες φροντίδες που απαιτούνται μετά τον εγκλεισμού του ασθενούς στο ψυχιατρείο.
Τουλάχιστον εδώ δεν ενοχλούν. Δεν ενοχλούν κανένα με την παράλογη λογική τους- ότι κι αν είναι: σχιζοφρενείς- μανιακοί - καταθλιπτικοί - διαχασμένοι - παρανοικοί ή ανοικοί.. Μόνο κουβέντα θέλουν καμιά φορά... ή ένα τσιγάρο..Αλλα στα αλήθεια δεν ζητάνε πολλά..
Τέλος πάντων. Πριν κλείσω το ποστ θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς που επιμένουν να μπαίνουν στο blog μου, αν και βλέπουν ότι το χω ψιλοπαρατήσει το σπορ.. Α, την άλλη βδομάδα, μπαίνω τελικά για να βγάλω τα τέρατα που κρύβω στο λαιμό μου (τις αμυγδαλές μου)..
Αυτό δεν έιναι δικαιολογία για την απουσία μου απο τη μπλογκοχώρα.. Μόλις ανανεωθώ, θα ξαναρχίσω να μπλογκάρω..
Όποτε είπα να κάνω κάτι που απέφευγα συστηματικά. Να μιλήσω για μένα. Αλήθεια όμως -όχι αυτά τα πραχτόρικα που λέγαμε σε προηγούμενα ποστς.. Απομακρύντε λοιπόν τα μικρά παιδιά και στήστε αυτί.
Τις τελευταίες 3 βδομάδες, πήγαινα σχεδόν καθημερινά στο ψυχιατρείο για μαθήματα. Νομίζω ότι μου άρεσε. Είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία έτσι κι αλλιώς.. Ο κόσμος εκεί είναι διαφορετικός. Για παράδειγμα, ο χρόνος όπως τον βιώνουμε εμείς που είμαστε έξω απο τον εν λόγω χώρο, εκεί είναι ανύπαρκτος. Υπάρχει η αίσθηση μιας μόνιμης ασάφειας και οι πιο πολλοί από τους τρόφιμους δεν μοιάζουν να τον αντιλαμβάνονται- να καταλαβαίνουν τη ροή του. Ή τουλάχιστον μέχρι να νιώσουν λιγότερο ευάλωτοι όποτε και θα απαιτήσουν να φύγουν- να βγουν από το νοσοκομείο. Να φύγουν μέχρι να ξαναγυρίσουν. Γιατί τα ψυχιατρικά νοσήματα αποτελούν χρόνιες καταστάσεις με συνεχείς υποτροπές. Αλλά ακόμα κι αν φύγουν, στα αλήθεια οι πιο πολλοί απ αυτούς που θα πάνε; Για ελάχιστους υπάρχει έξω μια οικόγενεια πρόθυμη να προσφέρει, να στηρίξει. Κανείς δεν βρέθηκε τυχαία στο ψυχιατρείο. Για κάθε τρόφιμο υπάρχει μια οικογένεια που ηρέμησε, που απαλλάχτηκε τόσο από τη ρετσινιά όσο και από τις επίπονες φροντίδες που απαιτούνται μετά τον εγκλεισμού του ασθενούς στο ψυχιατρείο.
Τουλάχιστον εδώ δεν ενοχλούν. Δεν ενοχλούν κανένα με την παράλογη λογική τους- ότι κι αν είναι: σχιζοφρενείς- μανιακοί - καταθλιπτικοί - διαχασμένοι - παρανοικοί ή ανοικοί.. Μόνο κουβέντα θέλουν καμιά φορά... ή ένα τσιγάρο..Αλλα στα αλήθεια δεν ζητάνε πολλά..
Τέλος πάντων. Πριν κλείσω το ποστ θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς που επιμένουν να μπαίνουν στο blog μου, αν και βλέπουν ότι το χω ψιλοπαρατήσει το σπορ.. Α, την άλλη βδομάδα, μπαίνω τελικά για να βγάλω τα τέρατα που κρύβω στο λαιμό μου (τις αμυγδαλές μου)..
Αυτό δεν έιναι δικαιολογία για την απουσία μου απο τη μπλογκοχώρα.. Μόλις ανανεωθώ, θα ξαναρχίσω να μπλογκάρω..
