V for Vacation

Αιτούμαι 20ήμερον άδειαν για λόγους διακοπών και ξεκούρασης. Ευχαριστώ όλους αυτούς που παρά τις υψηλές θερμοκρασίες συνεχίζουν να μπαίνουν στο βλογ μου με δική τους ευθύνη.

Καλό καλοκαίρι (όσο έμεινε δηλαδή)

Πάρτε κι ένα τραγουδάκι για την παραλία

Περί χασάπηδων

Το σωστό θα ήταν να αναρτήσω κάτι θερινό, κάτι δροσιστικό όπως για παράδειγμα:

1) Ιστορίες από καλοκαιρινές διακοπές που άφησαν εποχή
2) Ιστορίες για καλοκαιρινούς έρωτες που εξαφανίστηκαν όσο γρήγορα εμφανίστηκαν (από κάποιο τραγούδι πρέπει να ναι αυτό- παρακαλείται ο δημιουργός να μην κάνει μήνυση)
3) Η τελευταία φωτογράφηση της υπερμοντέλας Ζιζέλ με φόντο εξωτικές παραλίες
4) Ή τέλος πάντων συλλογή φωτογραφιών από ελληνικές παραλίες - να προωθήσουμε και τον φθίνοντα τουρισμό της χώρας, βρε αδερφέ (Άρη Σπηλιοτόπουλε).

Επειδή όμως δεν έχω βρει ακόμη το παραθυράκι που οδηγεί από το φωταγωγό στις καλοκαιρινές μου διακοπές, θα ξεράσω για ακόμα μια φορά, ατόφια μιζέρια.

Και για να μην το κουράζω- σε 2 θέματα θα αναφερθώ, το εξής ένα:
Συνελήφθη ο Ράντοβαν Κάρατζιτς.
Η είδηση είναι λίγο πολύ γνωστή. Απλά σκεφτόμουνα τώρα εγώ (με το φτωχό μου το μυαλό): Γιατί συνελήφθη; Μήπως δεν έκανε ο άνθρωπος αυτός ότι θεωρούσε καθήκον του απέναντι στην πατρίδα του; Κι ακόμη κι αν υπερέβαλε- για την πατρίδα του δεν το κανε; Γιατί συλλαμβάνεται ως εγκληματίας πολέμου; Όλοι όσοι διεξάγουν ένα πόλεμο, δεν είναι εγκληματίες; Τι είναι αυτό που διακρίνει τους νόμιμους από τους παράνομους; Ο ζήλος;
Σε σχέση με αυτό το θέμα έχω μερικές απορίες ακόμα. Βγήκε η κ. Ν. Μπακογιάννη, ελληνίδα (ή αμερικανίδα δεν θυμάμαι ακριβώς) υπουργός Εξωτερικών και τόνισε ότι με τη σύλληψη του Ράντοβαν Κάρατζιτς κλείνει ένα κεφάλαιο από το προβληματικό παρελθόν της Σερβίας και ότι η γειτονική χώρα μπαίνει με μια νέα δυναμική στην ευρωπαϊκή της πορεία. Έχουμε και λέμε:
Ποιά είναι η κυρία αυτή (βλέπετε- δεν βρίζω, δεν βρίζω) που μπορεί να χαρακτηρίζει το παρελθόν της Σερβίας προβληματικό; Αναμετρήθηκε δηλαδή η Dora με τη σέρβικη ιστορία και την έβγαλε προβληματική; Υπενθυμίζω, για λόγους ουδετερότητας, ότι τον γιουγκοσλαβικό κατακερματισμό (ναι, ναι από μόνος μου την ξέρω αυτή τη λέξη- δε μου την είπε η θεία μου, που είναι φιλόλογος) ακολούθησε ο πόλεμος της Βοσνίας. Ο οποίος, όπως κάθε πόλεμος είχε θύματα και ήρωες εκατέρωθεν. Γιατί έκτοτε έχουν επικηρυχθεί από το διεθνές δικαστήριο της Χάγης μόνο Σέρβοι; Γιατί μόνο το σέρβικο παρελθόν είναι προβληματικό και το βοσνιακό ή το κροατικό ας πούμε, είναι υγιές;
Και μια τελευταία απορία και κλείνω, που αφορά στο δεύτερο σκέλος της δήλωσης της λατρεμένης Dora. Δυσκολεύομαι να οργανώσω τη σκέψη μου, γιατί έχω τα νεύρα μου. Ας τα πάρουμε όμως ένα ένα. Για το αν ο Κάρατζιτς (και ο Μλάντιτς και παλιότερα ο Μιλόσεβιτς) είναι ήρωας, ο σερβικός λαός είναι διχασμένος.

Αν είναι ήρωας, τότε η σύλληψη του σημαίνει την παράδοση των ηρώων ενός λαού σε διεθνές δικαστήριο, που εννοούμενη στα πλαίσια της ευρωπαϊκής πορείας του αποτελεί το χειρότερο ξεπούλημα στην παγκόσμια ιστορία. Τότε χαίρομαι που δεν είμαι Σέρβος γιατί εγώ στη θέση τους θα ένιωθα ότι με αγοράζουν, ότι πουλάω την ιστορία μου και τη μνήμη μου σε τιμή ευκαιρίας. Ότι φτάνουν τα γιούρος (euros) από τα ευρωπαϊκά πακέτα στήριξης για να αλλάξουν το παρελθόν μου. Τότε θα ντρεπόμουν για τον εαυτό μου και στην καλύτερη περίπτωση θα μισούσα όλους αυτούς τους "διεθνείς δικαστές" και φυσικά (τραγική ειρωνεία) τους Ευρωπαίους συντρόφους μου, που χάριν της συμπόρευσης μας, ξεπούλησα τη μνήμη μου. Κι όλα αυτά στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στη χειρότερη θα χρησιμοποιούσα βία. Κι όπως, μακάρι να βγω ψεύτης, σύντομα θα γίνει εκεί πάνω.
Αν δεν είναι ήρωας, τότε γιατί δεν δόθηκε χρόνος στο διχασμένο σερβικό λαό να αποφασίσει και να συμφιλιωθεί με το "προβληματικό παρελθόν" του; Ποιοι είναι αυτοί που βιάζονται να γράψουν την ιστορία; Και γιατί βιάζονται; Δεν καταλαβαίνουν ότι μόνο κακό κάνουν; Κι ότι μόνο μίσος και βία σπέρνουν στον πολύπαθο χώρο των Βαλκανίων; Και επιμένω, γιατί κυνηγάνε μόνο Σέρβους;
Το βουλώνω. Δεν λέω άλλα. Απλά μου κακοφάνηκε όλο αυτό. Χωρίς κάποιον προφανή λόγο. Έτσι από ένστικτο, όποτε πιάνουν κάποιον, καλό ή κακό, σφίγγομαι.

Skata

ο νόμος του μέρφι
Εδώ και μια-δυο μέρες (που αισθάνομαι καλύτερα) ψάχνω το λόγο που έπρεπε να αρρωστήσω λίγες μέρες πριν το __μημένο τέλος της εξεταστικής, ώστε να χάσω και το ταξιδάκι που οργάνωνα με μεράκι όμοιο παλιού μαστόρου. Διότι πως δικαιολογείται το ότι ψηνόμουνα ( κατά το αρνιόμουνα) στους 40 βαθιμούς C, ενώ την ίδια στιγμή έξω είχε 42; Δηλαδή ποιος ανώμαλος, ή μάλλον πιο σωστά, ποιος άλλος πιο ανώμαλος θα πάθαινε κάτι τέτοιο; Όπως είναι φανερό, κάποια ανώτερη συνομωσία κρύβεται πίσω από όλα αυτά..

Κάποια βαθύτερη τελεολογία (τι είπα πάλι), κάποια συμπαντική συγκυρία (κρατάτε σημειώσεις - δε θα τα ξαναπω) πρέπει να υποθάλπτεται από την φαινομενικά κοινή αμυγδαλίτιδα που με ανάγκασε να κάνω βουτιές στη μπανιέρα ώστε να πέσει ο πυρετός - ενώ συγχρόνως έριχνα πασιέντζες διότι ο πυρετός είχε μουλαρώσει στους 40 και δεν έλεγε να πέσει.(ναι, ναι καλά καταλάβατε εντός της μπανιέρας οι πασιέντζες)

Που με ανάγκασε - λέγω - να κάθομαι σα ζόμπι με το κεφάλι κουρκούτι μπροστά στη-ντηλεόραση για να περάσει η ώρα και να με "πιάσει" το πονστάν, το παναντόλ, το ντεπόον, το μεσουλίντ - ολά αυτά φυσικά εναλλάξ και ποτέ συγχρόνως. Στο τέλος, στις φλέβες μου έτρεχε ατόφια πενικιλλίνη. Να ναι καλά η μάνα μου, η άφιξη της οποίας λειτούργησε δραστικότερα όλων των αντιπυρετικών μαζί.. (Σκεφτόμουν ότι η παρουσία της μάνας μόνο τον καρκίνο του προστάτη δεν πρέπει να θεραπεύει..)

Την τρίτη μέρα κατά τας γραφάς, ο πυρετός άρχισε να γράφει και κάτω απο 40, και οι ολάνθιστες αμυγδαλιές μου (sic) άρχισαν να με πονάνε λιγότερο..

Είμαι ήδη καλύτερα.

Σκεφτόμουν ότι αυτό το ποστ έπρεπε να ναι σκόρπια λόγια και κομμάτια από το μεγάλο μαύρο βιβλίο των μπινελικίων, κυρίως για τον κ.κ Μέρφυ με τους κωλο__μενους νόμους του. Αποφάσισα όμως ότι ούτε νόημα έχει να μιζεριάζω ούτε να βρίζω, γαμώ την __.

Όλα για καλό (λέμε τώρα- κλασική ατάκα που διατυπώνεται μετά απο χοντρή αποτυχία, καθαρά για παρηγορητικούς λόγους)

Ποιος σαμάνος έφερε τούτη τη βροχή;

η φωτογραφία δεν είναι δικιά μου






Υ. Γ 1: Οι καλοκαιρινές μπόρες είναι σαν τις γυναίκες της ζωής μας. Εμφανίζονται ξαφνικά, απροσδόκητα και καταφέρνουν πάντα να μας δροσίζουν.

Υ. Γ 2: Προχτές ( 03/07), είχα κατέβει για τζόν-κιν στην παραλία της θεσσαλονίκης - καθότι μέγας σφίχτης- και έπεσα πάνω σε μια συναυλία υπό την ονομασία Jazz & Classic. Σούρουπο, βιόλες, πιανάκι και θαλασσίτσα (κομπλε). Τελικά εκεί στο δήμο Θεσσαλονίκης υπάρχει ζωή. Μπράβο στους ανθρώπους αυτούς που επιβιώνουν ανάμεσα στα ζώα.

Υ. Γ 3: Πέντε και σήμερα για το τέλος.